Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/206

XXV

SAFO

 Wkrótce pani de la Motte wraz z kardynałem opuściła bal. Wsiedli do czekającej na nich karety.
 — Dokąd wiezie mnie ta kareta? — zapytała.
 — Nie obawiaj się niczego, hrabino: wyjechałaś ze swego domu i do siebie powracasz.
 — Mój dom!... na przedmieściu?....
 — Tak, hrabino... Bardzo maleńki domek na pomieszczenie tylu wdzięków!
 To mówiąc, książę pochwycił rękę Joanny i ogrzał ją gorącym pocałunkiem. Powóz zatrzymał się przed ustronnym domkiem. Joanna lekko wyskoczyła z karety, kardynał to samo gotów był uczynić.
 — Szkoda zachodu, monsiniorze — cicho szepnęła mu szatan — kobieta.
 — Jakto, hrabino — szkoda zachodu, aby kilka godzin z tobą spędzić?
 — Lepiej iść spać, monsiniorze!
 — Spodziewam się, że znajdziesz u siebie kilka pokoi sypialnych, hrabino.
 — Dla siebie, zapewne, lecz dla was...
 — A dla mnie, nic?
 — Nie teraz jeszcze — odparła z minką tak rozkoszną i wyzywającą, że odmowa ta więcej była warta, niż obietnica.
 — Zatem, do widzenia — odpowiedział kardynał, tak podniecony, że na chwilę zapomniał o zajściu balowem.
 Joanna sama weszła do swego nowego domu. Sześciu lokajów, których sen został przerwany przybyciem pani,