Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/207

stanęło rzędem w przedsionku. Joanna powiodła po nich wzrokiem spokojnej wyższości, jaką nie wszyscy bogacze posiadają.
 — A gdzie są pokojowe? — zapytała.
 Jeden z lokai wystąpił z uszanowaniem.
 — Dwie służące czekają na panią w pokoju — rzekł.
 — Przywołać je.
 W minutę nadeszły.
 — Gdzie nocujecie zwykle? — zapytała Joanna.
 — Ależ... my jeszcze nie wiemy — odparła starsza z nich nocować będziemy tam, gdzie pani rozkaże.
 — Gdzie klucze?
 — Oto są.
 — Dobrze, dzisiejszej nocy spać wszyscy będziecie poza domem.
 — Kiedy mamy powrócić? — nieśmiało zapytał jeden z lokajów.
 — Jutro w południe.
 Lokaje i służebne spojrzeli po sobie; potem, pożegnani rozkazującym wzrokiem Joanny, skierowali się ku drzwiom.
 Joanna odprowadziła ich, wyprawiła za drzwi i za nimi je zamknęła.
 — Idźcie wszyscy, dobranoc — powiedziała.
 I dobyła kieski:
 — A to na początek służby waszej u mnie.
 Szmer dziękczynny był jedyną odpowiedzią, ostatniem słowem tych sługusów; wszyscy odeszli, kłaniając się do ziemi. Joanna przez drzwi przysłuchiwała się odchodzącym; mówili pomiędzy sobą, że los dał im panią wielką fantastyczkę. Skoro odgłos ich kroków rozpłynął się w oddali, Joanna pozasuwała rygle i rzekła do siebie tryumfująco:
 — Sama! sama jedna i u siebie!
 U świec, płonących w przedsionku, zapaliła trzyramienny świecznik, i znowu zaryglowała ciężkie drzwi przedpokoju.
 Joanna zwiedziła swoje państwo; podziwiała wszystko, szczegóły nabierały wartości w jej oczach, odkąd stała się ich właścicielką. Parter, wykładany drzewcem rzeźbionem, zawierał łazienkę, pokoje służbowe, jadalne, trzy salony i dwa gabinety do przyjmowania gości. Urządzenie tych