Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/214

zdaję mi się, że nigdy miłość własna nie powinna iść przed rachubą.
 — Nic nie rozumiem — odrzekł Beausire.
 — I my nic nie rozumiemy — odezwało się szanowne zgromadzenie.
 — Mniejsza o to. Pan de Beausire chciał dowieść, ze pierwszy zwąchał interes.
 — Jaki interes?... — spytali obecni.
 — Interes dwumiljonowy!... — zawołał Beausire wyniośle.
 — Dwumiljonowy!... — powtórzyli stowarzyszeni.
 — A najpierw — pośpieszył dodać portugalczyk — przesadzasz pan, niepodobna, ażeby interes takiej sumy dosięgnął. Zaraz panu dowiodę.
 — Ależ nikt z nas nie wie jeszcze, o czem chcesz mówić — zauważył bankier.
 — Tak, chociaż tem niemniej z uwagą słuchamy — dodał inny.
 — Pan pierwszy mów — rzekł Beausire.
 — I owszem.
 I portugalczyk nalał sobie ogromną szklanicę wina i wychylił ją spokojnie.
 — Wiedzcie o tem — rzekł — że nie mówię dla pana de Beausire, którego naszyjnik niewart więcej nad miljon pięćkroć sto tysięcy liwrów.
 — A! jeżeli o naszyjnik tu chodzi — odezwał się Beausire.
 — Tak, panie, czyż nie taki jest pański interes?
 — Być może.
 — Udaje teraz tajemniczego, gdy sam się już wygadał.
 I portugalczyk wzruszył ramionami.
 — To coś rzecz zawikłana — pomyśleli zgromadzeni, wrzący z ciekawości — naszyjnik! miljon pięćkroć sto tysięcy liwrów! Co to ma znaczyć?
 — Wszystko w dwóch zamyka się słowach — rzekł portugalczyk. — Panowie Bochner i Bossange zrobili dla królowej naszyjnik brylantowy, wartości miljona pięciukroć stu tysięcy liwrów. Królowa go nie przyjęła. Jubilerzy, nie wiedząc, co z nim począć, chowają go. Wielki mają kłopot, bo naszyjnik wymaga szkatuły królewskiej; otóż ja wynalazłem osobę koronowaną, która kupi ten naszyjnik, a tem samem wydobędzie go z kasy ogniotrwa-