Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/215

łej panów Bochner i Bossange.
 — Któż to?... — zapytali wszyscy.
 — To moja miłościwa władczyni, królowa portugalska.
 I portugailczyk się nadął.
 — Jeszcze mniej, niż przedtem rozumiemy — odezwali się słuchacze.
 — Ani ja — pomyślał Beausire.
 — Wytłumacz się jaśniej, drogi panie Manoël — powiedział — niechęć bowiem osobista powinna ustąpić dobru publicznemu. Jesteś twórcą tego pomysłu, szczerze to uznaję. Ja, zrzekam się wszelkich praw ojcostwa; lecz, na miłość Boską! bądź-że zrozumialszy.
 — Jak najchętniej — odrzekł Manoëel, pochłaniając drugi łyk wina. — Kwestję jasno postawię. Chodzi tylko o to, abyście uważali, co mówię. Ambasada partugalska wakuje. Jest to chwila wyczekiwania; nowy ambasador, pan de Souza, przyjedzie za tydzień.
 — Dobrze! — podskoczył Beausire.
 — Nic jednak nie przeszkadza, ażeby ambasador, któremu pilno poznać Paryż, przybył tutaj wcześniej i zamieszkał.
 Obecni spojrzeli po sobie, pootwierawszy usta ze zdziwienia.
 — Zrozumiejcie nareszcie — niecierpliwie powiedział Beausire — don Manoël chce przez to powiedzieć, że przyjechać może prawdziwy ambasador albo fałszywy.
 — O! właśnie — dodał portugalczyk. — Gdyby ten ambasador zjawił się i okazał chęć kupienia naszyjnika dla królowej portugalskiej, nie miałżeby do tego prawa?
 — Do djabła! — wykrzyknęli obecni.
 — Wtedy umawiać się on będzie z panami Bochner i Bossange.
 — A tak.
 — Ale przy targowaniu trzeba zapłacić — zauważył bankier faraonowy.
 — Naturalnie! — odparł portugalczyk.
 — Panowie jubilerzy nie oddadzą naszyjnika w ręce ambasadora, choćby nim był prawdziwy Souza, jeżeli nie będą mieli gwarancji.
 — O! ja to już dobrze odmyśliłem — bronił się przyszły ambasador.
 — A to jak?