Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/218

 — To się pokaże; ale przypuśćmy, że nic tam w kasie niema.
 — I to prawdopodobne — odezwali się z uśmiechem stowarzyszeni.
 — To zrobimy inaczej. My, jako ambasadorowie, zapytujemy panów Bochner i Bossange, jakiego bankiera mają w Lizbonie i dajemy im przekaz, zaopatrzony pieczęcią na ten dom bankierski i to na taką sumę, jakiej zażądają.
 — Ot, to wyborny plan — rzekł tonem uroczystym don Manoël ja zająłem się samym pomysłem i do szczegółów się nie zniżyłem.
 — A on je obmyślił wyśmienicie — zauważył bankier faraonowy, aż się oblizując.
 — Teraz — przystąpmy do rozdania ról — wniósł Beausire. — Don Manoël będzie ambasadorem.
 — A pan de Beausire moim sekretarzem tłumaczem dodał Manoël.
 — Ależ ja bardzo źle mówię po portugalsku rzekł Beausire.
 — E! o tyle dobrze, aby cię za paryżanina nie wzięto.
 — To prawda, lecz...
 — A zresztą — dodał don Manoël, zatrzymując przeciągłe spojrzenie na Beausirze — najpożyteczniejszym działaczom dostanie się największe wynagrodzenie.
 — Tak, tak — potwierdzili stowarzyszeni.
 — Więc rzecz skończona, jestem sekretarzem-tłumaczem.
 — To mówmy już o wszystkim — przerwał bankier jakże podzielone będą zyski?
 — Bardzo zwyczajnie — odrzekł don Manoël jest nas dwunastu.
 — Tak, dwunastu — rzekli obecni.
 — A więc każdy dostanie dwunastą część — dodał don Manoël.
 — Wszystko więc załatwione — rzekł Beausire — ze szczegółami do jutra, bo już późno.
 Myślał o Oliwji, pozostałej na balu z błękitnem dominem, ku któremi pomimo łatwości, z jaką sypał zlotem, kochanek Nicoliny nie czuł się usposobionym do ślepego zaufania.