Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/22

 — Czy to powód, aby nie uwierzyć? — zapytała Dubarry.
 Stary książę, który nie rumienił się nigdy, nagle poczerwieniał i rzekł:
 — Chcecie panowie poznać moją tajemnicę?
 — Bardzo prosimy.
 — Ochraniam się, nie nadużywam... to cały mój sekret — odrzekł Richelieu.
 — Niczemu już zgoła nie przeczę — powiedziała hrabina skorom patrzyła na cudowny skutek kropel pana Cagliostro. Pamiętaj proszę, panie czarowniku, że o wiele jeszcze rzeczy będę cię pytać.
 — Pytaj, łaskawa pani.
 — Mówiłeś pan, iż pierwszy raz użyłeś eliksiru życia, mając lat czterdzieści?
 — Tak, pani.
 — I że nie zmieniłeś się od epoki oblężenia Troi...
 — Dowodzisz nam pan swoją osobą nietylko ciągłej młodości, lecz i nieśmiertelności — odezwał się Condorcet — jeżeli masz lat czterdzieści od czasu wojny Trojańskiej, to zatem nie umierałeś nigdy.
 — Tak jest, panie markizie, nie umierałem i nie umarłem, przyznaję z pokorą.
 — Nie jesteś pan jednakże nietykalnym, jak Achilles, a i on miał przecie piętę, w którą go Parys strzałą ugodził.
 — Przyznaję z wielkim żalem, że nie jestem nietykalnym — odparł Cagliostro.
 — Zatem, możesz pan być zabitym, możesz umrzeć śmiercią gwałtowną?
 — Niestety!
 — Jakim-że więc sposobem, od trzech tysięcy pięciuset lat, uniknąłeś podobnego wypadku?
 — Trafem tylko szczęśliwym, panie hrabio, zechciej jednak posłuchać mego dowodzenia.
 — Słucham tedy.
 — Co jest główną podstawą życia? — mówił — Dobre zdrowie, wszak prawda?
 — Rzeczywiście — odpowiedziano chórem.
 — A co jest warunkiem zdrowia?
 — Umiarkowanie — powiedział hrabia de Haga.
 — Masz słuszność, panie hrabio. Lecz samo umiarkowa-