Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/222

 — Proszę wejść, panie naczelniku — odezwał się ambasador, zanurzając się w wielkim wyścielanym fotelu, który stał przed kominkiem.
 — Czy pan ambasador nie rozgniewa się, jeżeli po francusku mu odpowiem — cicho zapytał naczelnik kancelarji Beausira.
 — Nie, nie, śmiało.
 Ducorneau powitał go po francusku.
 — Ależ, prześlicznie mówisz po francusku, panie du Corno.
 — Bierze mnie za portugalczyka — pomyślał naczelnik kancelarji, upojony radością.
 I ścisnął za rękę Beausira.
 — Cóż — zawołał Manoël — czy będzie kolacja?
 — O! natychmiast, ekscelencjo. O dwa kroki stąd jest Palais-Royal, doskonały tam restaurator, który wyborną kolację przyśle waszej ekscelencji.
 — Tak jakby to dla ciebie było, panie du Corno.
 — Dobrze, sinior... jak dla mnie, a jeżeli ekscelencja pozwoli ofiarować sobie kilka butelek wina krajowego, jakiemu równe znajdzie się chyba tylko w Porto...
 — O! nasz naczelnik ma dobrą piwnicę? — rubasznie odezwał się Beausire.
 — Jest to mój jedyny zbytek — pokornie odpowiedział poczciwiec, u którego Beausire i Manoël po raz pierwszy zauważyli przy świetle oczki żywe, wypukłe policzki i nos kwitnący.
 — Rób, jak ci się podoba, panie du Corno — rzekł ambasador — przynieś nam swojego wina i zasiądź z nami do kolacji.
 — Taki zaszczyt...
 — Bez etykiety, dziś jestem podróżnym, jutro dopiero będę ambasadorem. Wtedy pomówimy o interesach.
 Ducorneau, zachwycony, opuścił ambasadę, pędząc co tchu, aby choć o dziesięć minut skrócić oczekiwanie ekscelencji. Tymczasem trzech łotrów, w sypialni zamkniętych, rozpoczęło przegląd sprzętów i papierów urzędowych.
 — Czy naczelnik sypia w pałacu? — zapytał Manoël.
 — Pewnie, że nie, ten błazen dobrą ma piwnicę i musi gdzieś mieć żonę a raczej gospodynię, bo to stary kawaler.
 — A szwajcar?
 — Trzeba go będzie się pozbyć.