Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/223

 — Tego to ja się podejmę.
 — A inni służący pałacu?
 — To sami tylko posługacze, których nasi towarzysze jutro zastąpią.
 — A kuchnia? a oficyny?
 — Pustki! pustki! Poprzedni ambasador nie zjawiał się nigdy w pałacu. Miał swój dom w mieście.
 — A jakże z kasą?
 — Co do kasy, trzeba zapytać naczelnika kancelarji, to dość drażliwe.
 — I to biorę na siebie — wyrzekł Beausire — jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi w świecie.
 — Cicho! otóż i on.
 Rzeczywiście Ducorneau wracał zadyszany. Zamówił kolację u restauratora z ulicy des Bons-Enfants i zabrał ze swego gabinetu sześć pokaźnych butelek wina, a jego rozjaśnione oblicze wyrażało najżywsze zadowolenie.
 — Czy wasza ekscelencja nie zejdzie do sali jadalnej? — zapytał.
 — Nie, nie, razem tu sobie zjemy kolację w pokoju przy kominku.
 — Pan ambasador mnie uszczęśliwia. Oto wino.
 — Co za cudny kolorek topazu! — zawołał Beausire, podnosząc naprzeciw światła butelkę.
 — Siadaj, panie naczelniku, zanim służący mój położy nakrycie.
 Ducorneau usiadł.
 — Którego dnia przyszły ostatnie depesze? — zapytał ambasador.
 — Na dzień przed wyjazdem waszego... poprzednika waszej ekscelencji.
 — Dobrze. Czy ambasada jest w dobrym stanie?
 — O! tak, ekscelencjo.
 — Nie krucho tam z pieniędzmi?
 — Ja o tem nie wiem przynajmniej.
 — Niema długów?... powiedz pan. Gdyby były jakie, zaczniemy od spłacania. Poprzednik mój jest prawdziwym szlachcicem, za którego solidarnnie odpowiedzialnym być mogę.
 — Dzięki Bogu, nie będzie tego potrzeba; już trzy tygodnie temu długi zostały spłacone, a nazajutrz po