Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/233

 — Tobym zapytał, jakim sposobem ci ludzie, cieszący się taką dobrą opinją...
 — To są wierutni żydzi, panie Corno, a brzydki ich postępek naraża ich na stratę jednego albo dwóch miljonów.
 — O! — zawołał Ducorneau z wyrazem chciwości.
 — Byłem upoważniony przez Jej Królewską Mość do traktowania o naszyjnik djamentowy.
 — Może jabym uczynił pewne kroki?
 — Panie Corno!
 — O! dyplomatycznie, ekscelencjo, bardzo dyplomatycznie.
 — Byłoby to może nieźle, ale gdybyś zna tych ludzi.
 — Bossange jest ze mną spokrewniony.
 Don Manoēl i Beausire zamienili ze sobą spojrzenie. Nie odezwał się jednak żaden. Portugalczyk zamyślił się.
 Naraz jeden z lokai otworzył drzwi, oznajmiając:
 — Panowie Bochner i Bossange.
 Don Manoël zerwał się z siedzenia i zawołał rozzłoszczonym głosem:
 — Odprawić mi tych ludzi!
 Lokaj się cofnął, aby spełnić rozkaz.
 — Albo raczej ty sam ich wypędź, panie sekretarzu — kończył ambasador.
 — Na miłość Boga! — błagalnie odezwał się Ducorneau — mnie pozwólcie rozkaz ekscelencji spełnić; złagodę go przynajmniej, skoro nie mogę go zmienić.
 — Jak ci się podoba — rzekł niedbale don Manoël.
 Beausire zbliżył się do niego w chwili, gdy Decorneau spiesznie wychodził.
 — Masz tobie, to już chyba takie przeznaczenie, ażeby się ta sprawa nie udała — rzekł don Manoël.
 — Wcale nie. Naprawi ją Ducorneau.
 — Poplącze, zamąci ją, nieszczęsny. U jubilerów tylko co mówiliśmy po portugalsku; powiedziałeś przecie, że ani słowa po francusku nie rozumiem. Ducorneau popsuje wszystko.
 — Idę sam zaraz.
 — Może to niebezpieczne, ażebyś się pokazywał, Beausire.
 — Przekonasz się, że nie; zostaw mi swobodę działania.
 Beausire wyszedł.
 Ducorneau zastał na dole jubilerów, których grzeczność