Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/234

i zaufanie, od chwili wejścia do ambasady, zwiększyły się jeszcze.
 Nie spodziewali się ujrzeć tam twarzy znajomej i sztywno trzymali się w pokoju przyjęć.
 Spostrzegłszy Ducorneau‘a, Bessange wydał okrzyk radosnego zdziwienia:
 — Ty tutaj! — zawołał.
 I zbliżył się, aby go uściskać.
 — Ho! ho! — bardzo to uprzejmie z twojej strony — odezwał się Ducorneau — poznajesz mnie tutaj, bogaty mój kuzynie. Czy dlatego, że jestem przy ambasadzie?
 — Tak, na honor — odrzekł Bossange — wybacz mi, że zdaleka dotąd byliśmy, i wyświadcz mi przysługę.
 — Jaką?
 — Udziel mi objaśnienia.
 — Jakiego i o kim?
 — O ambasadzie.
 — Jestem tu naczelnikiem kancelarji.
 — O! wybornie. Chcemy pomówić z ambasadorem.
 — Przychodzę od niego.
 — Od niego! aby nam powiedzieć?...
 — Że prosi was, abyście zaraz stąd wyszli, moi panowie, i to niezwłocznie.
 Dwaj jubilerzy, zawstydzeni, spojrzeli po sobie.
 — Bo — ciągnął z przejęciem Ducorneau — byliście niegrzeczni i ubliżyliście mu, jak się okazuje.
 — Wysłuchaj-że nas.
 — To rzecz daremna — odezwał się naraz głos Beausira, który stanął na progu dumny i obojętny. — Panie Ducorneau, Jego ekscelencja powiedział, abyś odprawił tych panów. Odprawże ich.
 — Panie sekretarzu...
 — Słuchać — rzekł wyniośle Beausire.
 I przeszedł. Naczelnik ujął krewniaka za prawę ramię, wspólnika za lewe i popchnął ich lekko ku drzwiom.
 — No — powiedział — sprawa przepadła.
 — E! — odparł uparty niemiec — jak nie dostaniemy jego pieniędzy, to i on naszego naszyjnika mieć nie będzie.
 Zbliżali się do drzwi, prowadzących na ulicę. Ducorneau zaczął się śmiać.
 — Czy wy wiecie, co to jest portugalczyk? — odezwał się wzgardliwie — wiecież wy, co to ambasador, miesz-