Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/244

 Za chwilę powróciła rozjaśniona, zwycięska.
 — Tysiąc egzemplarzy — mówiła — od jednego razu tysiąc.
 — Dla kogo? — żywo zapytał Réteau.
 — Nie wiem.
 — Trzeba wiedzieć; biegnij żywo.
 — O! mamy czas; to nie mała rzecz odliczyć i zapakować tysiąc numerów.
 — Biegnij żywo, kiedy ci mówię, i zapytaj lokaja... Czy to lokaj?....
 — Posłaniec, owerniak.
 — Dobrze! wypytaj go, dowiedz się, dokąd te numery zanieść.
 Posłaniec odpowiedział, że ma to zanieść na ulicę Saint-Gilles do hrabiego Cagliostro. Gazeciarz rzucił się z radości tak, że o mało nie zawalił łóżka. Podniósł się i poszedł sam przyspieszyć wybranie numerów, gdyż w kantorze był tylko jeden subjekt, podobny do cienia głodowego, a przezroczystszy od zadrukowanego papieru. Pan Réteau z zadowolenia rozcierał ręce, gdy nowy odgłos dzwonka rozległ się w podwórzu.
 — Idź no zobacz, Aldegondo, nie zdaje mi się, aby to było po numery.
 — A dlaczegóżby nie — odpowiedziała stara, schodząc nadół.
 — Nie wiem, ale zdaje mi się, że widzę za kratą człowieka z ponurą twarzą.
 Aldegonda poszła jednak otworzyć. Pan Réteau wyglądał z zajęciem, które łatwo zrozumiane będzie, odkąd nakreśliliśmy jego osobistość i jego przygody. Aldegonda otworzyła drzwi mężczyźnie, skromnie ubranemu. Zapytał, czy zastał redaktora gazety.
 — Co pan ma za interes? — z nieufnością zapytała Aldegonda, uchylając drzwi zaledwie i gotowa zatrzasnąć je przy pierwszej oznace niebezpieczeństwa. Mężczyzna zabrzęczał talarami w kieszeni. Na dźwięk ten serce starej zmiękło.
 — Przychodzę zapłacić za tysiąc egzemplarzy gazety dzisiejszej, które zabrano dla hrabiego Cagliostro.
 — A! jeżeli tak, to proszę wejść.
 Mężczyzna wszedł za kratę; lecz, zanim ją zamknięto