Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/252

 — Któż panu powiedział, że ja ich zażądam; będę bronił prawa mojego, nic więcej.
 — A prawo to, według pana... de Charny?...
 — Polega na tem, że mogę zmusić pana Cagliostro do spalenia tysiąca egzemplarzy, które kupił od tego nędznika!
 — Zechcesz pan może przypomnieć sobie, że ten pomysł był moim, już przy ulicy Montorgeuil.
 — Więc zgoda! pan je tam popaliłeś, a ja każę je podrzeć przy ulicy Neuve-Saint-Gilles.
 — Z przykrością muszę panu oświadczyć, że stanowczo ja pierwszy pragnę się z hrabią Cagiostro rozprawić.
 I Filip szedł dalej. Charny go powstrzymał.
 — Panie — rzekł — słówko jedno, a sądzę, iż się porozumiemy.
 Filip szybko zawrócił. W głosie Charny brzmiała groźba i to mu się podobało.
 — Niech i tak będzie! — zawołał.
 — Gdybyśmy naprzykład drogę do hrabiego Cagliostro obrali przez lasek buloński byłaby dalsza, przyznaję; sądzę jednak, że zakończyłoby to naszą sprzeczkę. Prawdopodobnie jeden z nas w drodze pozostałby, a ten, któryby powrócił, nikomu już nie potrzebowałby się tłumaczyć.
 — Uprzedzasz pan myśl moją — odrzekł Filip na to jedno tylko zgodzić się mogę. Zechcesz mi pan powiedzieć, gdzie się spotkamy?
 — Ależ, jeżeli towarzystwo moje nie jest dla pana zbyt nieznośne...
 — Jakto?
 — Moglibyśmy nie rozstawać się wcale. Wydałem rozkaz, aby mój powóz przyjechał po mnie na plac królewski, czyli o parę kroków stąd.
 — Czy zechcesz pan użyczyć mi miejsca w swoim powozie?
 — Z największą przyjemnością.
 I dwaj młodzieńcy podążyli przyśpieszonym krokiem w stronę placu królewskiego.
 Konie dzielne, w niespełna pół godziny znaleźli się w lasku Bulońskim. Charny kazał stanąć w miejscu, które uważał za właściwe.
 Filip i Charny zapuścili się w las, a po upływie pięciu