Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/258

 — Panie — rzekł — wydajesz mi się człowiekiem odważnym; wzywam pana do zdania mi sprawy ze szpadą w ręku!
 — Sprawy, z czego takiego? — zapytał Cagliostro.
 — Z obelgi, wyrządzonej królowej, z obelgi, której stajesz się uczestnikiem, przywłaszczając sobie chociażby jeden egzemplarz tego piśmidła.
 — Panie — odrzekł Cagliostro, nie zmieniając postawy — jesteś doprawdy w błędzie, który mnie zasmuca. Ja lubię nowości, wiadomostki skandaliczne, rzeczy ulotne, jednem słowem. Robię zbiory, aby przypomnieć sobie później o tysiącu rzeczach, o których zapomniałbym bez tego. Kupiłem tę gazetę, tak, ale cóż pan widzi w tem ubliżającego komuś, że ją kupiłem?
 — Pan mnie znieważa!
 — Pana?
 — Tak, mnie! rozumie pan?
 — Nie rozumiem, na honor.
 — Zapytuję pana, czemu tak obstajesz przy kupowaniu tak wstrętnych oszczerstw?
 — Wszak powiedziałem już: z zamiłowania do zbiorów.
 — Kiedy się jest człowiekiem honoru, nie zbiera się oszczerstw.
 — Wybaczysz mi pan, lecz nie zgodzę się na taką ocenę tej gazety, pamfletem być ona może, ale nigdy oszczerstwem!
 — Przyzna pan przynajmniej, że to kłamstwo!
 — To jeszcze się pan myli, ponieważ królowa była u aparatu Mesmera.
 — To fałsz!
 — Chce pan powiedzieć, żem skłamał?
 — Nie chcę, lecz mówię to.
 — A więc, skoro tak! jednem odpowiem panu słowem. Ja sam widziałem.
 — Pan ją widział?
 — Tak, jak pana widzę.
 Filip wpatrzył się w niego; pięknem, szlachetnem i szczerem spojrzeniem chciał walczyć przeciw olśniewającemu wzrokowi Cagliostra, lecz, znużony walką, odwrócił oczy, wołając:
 — A jednak! nie cofam tego, co powiedziałem, kłamiesz pan.