Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/259

 Cagliostro wzruszył ramionami z politowaniem.
 — Czy nie rozumie mnie pan? — głucho odezwał się Filip.
 — Przeciwnie, panie, ani jednego ze słów twoich nie straciłem.
 — A zatem! czy pan nie wie, na co zasługuje zarzut fałszu?
 — I owszem, panie — odparł Cagliostro — jest nawet przysłowie we Francji, które mówi, że zarzut fałszu równa się policzkowi.
 — A jednak nie chcesz mi pan dać zadośćuczynienia ze szpadą w ręku?
 — To tylko płacę, com winien.
 — Zatem innym sposobem uczynisz mi zadość?
 — Jakto?
 — Wymagam jedynie, byś pan w obecności mojej spalił wszystkie te egzemplarze, które znajdują się w szafie.
 — A ja — odmawiam.
 — Zmusi mnie pan, abym chwycił się tych środków, których względem dziennikarza użyłem.
 — A! obicie laską — rzekł ze śmiechem Cagliostro, stojąc bez ruchu, jakgdyby był posągiem. — Zastanów się i pan. Od pana jestem silniejszy! Zbliż się z laską do mnie! Ujmę cię za kark i za grzbiet i cisnę o dziesięć kroków od siebie, i to, rozumiesz pan, tyle razy, ile razy spróbujesz podejść do mnie.
 — Sztuczka angielskiego lorda, a mówiąc inaczej, dorożkarska. Ale, zgoda! panie Herkulesie, przyjmuję.
 I rzucił się na Cagliostra, który nagle wyprężył ramiona jak dwa haki ze stali, pochwycił młodzieńca u szyi i w pasie, i oszołomionego rzucił na miękkie poduszki, wyściełające sofę, stojącą w rogu salonu. Poczem, złożywszy dowód tej zadziwiającej siły, stanął przed kominkiem w tejże samej postawie, jakgdyby nic nie zaszło. Filip podniósł się, poprawił na sobie ubranie i przemówił grobowym głosem:
 — Postępując ze miną w ten sposób, zapomina pan, ie zwyciężony, poniżony, staję się twoim wrogiem śmiertelnym i że teraz mam prawo powiedzieć panu: hrabio, szpadę do ręki, albo cię zabiję!
 Cagliostro stał jak mur.