Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/260

 — Szpadę do ręki, mówię, lub zginiesz — powtórzył Filip.
 — Nie dosyć panu jeszcze! chcesz, abym cię potraktował jak za pierwszym azem — odpowiedział hrabia — bo nie chcę być raniony przez ciebie, lub zabity, jak ten biedny Gilbert.
 — Panie — rzekł Filip — wymówiłeś imię...
 — Tak, imię, które we wspomnieniach pańskich obudziło echo.
 — Panie!
 — Imię, którego usłyszeć nie spodziewałeś się nigdy, byłeś bowiem sam z biednem dziecięciem w tej grocie Azorskiej, kiedyś go zamordował; wszak prawda?
 — O! — zawołał Filip — broń się! broń!
 — Gdyby pan wiedział — rzekł Cagliostro, wpatrując się w Filipa — jakby to dla mnie łatwo było wytrącić szpadę z twej ręki.
 — Więc spróbujmy... spróbujmyż nareszcie!...
 — O! próby tej nie będę robił; mam sposób pewniejszy.
 — Bierz pan szpadę do ręki! po raz ostatni! lub zginiesz — wrzasnął Filip, rzucając się na hrabiego.
 Lecz Cagliostro, zagrożony tym razem ostrzem szpady, zaledwie trzy cale oddalonem od piersi, dobył z kieszeni flakonik i zawartością jego prysnął w twarz Filipa. Zaledwie płyn ten dotknął twarzy młodzieńca, Filip zachwiał się, wypuścił szpadę, zwinął się i upadł na kolana, jakby nogi posłuszeństwa mu odmówiły, i stracił zmysły na kilka sekund. Cagliostro nie pozwolił mu upaść na ziemię i, posadził na fotelu.
 Gdy młodzieniec oprzytomniał, rzekł doń:
 — W twoim wieku, kawalerze, nie popełnia się szaleństw; przestań być dzieckiem, i posłuchaj mnie.
 Filip wstrząsnął się, wyprostował, i, powracając do przytomności, wyszeptał:
 — Oh! panie, panie, i to nazywasz bronią szlachecką?
 Cagliostro wzruszył ramionami.
 — Zawsze ten sam frazes — powiedział. — Co bronią szlachecką nazywasz? ciekawy jestem? Czy szpadę swoją, która tak źle ci przeciw mnie posłużyła? Czy strzelbę, która znowu tak dobrze sprawiła się przeciw Gilbertowi? Użyłem innej broni przeciw tobie: rozumem zwalczyłem twoje ubliżające zarzuty, sądząc, iż skłonię cię, abyś mnie