Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/268

XXXV

CZTEROWIERSZ HRABIEGO PROWANCJI

 Król układał plany i rozmyślał nad nowemi drogami morskiemi dla okrętów La Peyrouse‘a. Lekkie pukanie do drzwi wyrwało go z marzeń, podnieconych obfitym podwieczorkiem, spożytym przed chwilą.
 — Hrabia Prowancji! nie w porę mi!... — mruknął król, odsuwając książkę astronomiczną, na największych figurach roztwartą.
 — Proszę — powiedział.
 Figurka gruba, krótka i czerwona, z bystrem spojrzeniem weszła krokiem, nadto uniżonym jak na brata, a zbyt poufałym, jak na poddanego.
 — Przeszkadzam ci?...
 — Nie, miałżebyś co zajmującego do powiedzenia?...
 — Pogłoska zabawna, dziwaczna...
 — A!... znowu jakaś plotka.
 — Na honor, tak, mój bracie.
 — Która rozrywkę ci sprawiła?...
 — O!... z powodu niezwykłości swojej...
 — Złośliwość jakaś, przeciw mnie wymierzona?...
 — Bóg mi świadkiem, nie śmiałbym się, gdyby tak było...
 — Przeciw królowej zatem?...
 — Najjaśniejszy Panie, wystaw sobie, że powiedziano mi poważnie, ależ bardzo poważnie, bardzo poważnie...
 — Do rzeczy.
 — Otóż, mój bracie — mówił hrabia Prowancji, zmrożony nieco tem przyjęciem, mało uprzejmem — powiedziano mi, że którejś tam nocy królowa nie nocowała w pałacu... Ha... ha... ha...