Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/273

go dla Waszej Królewskiej Mości, pomimo najgłębszego uwielbienia, jakiem przejęty jestem dla królowej, są niejako potwierdzeniem pamfletu.
 — Mówisz więc, że się z nim zgadzają? Otóż rzecz tak się ma. Królowa Francji, udająca się w ubraniu zwyczajnej kobiety, do tego zbiorowiska dwuznacznego, które przyciągają magnetyczne dziwactwa Mesmera, sama jedna...
 — Fałszywe masz wiadomości.
 — Dokładne tak dalece, że opisać mogę szczegóły toalety Jej Królewskiej Mości, całość Jej osoby, chód, gesty krzyki.
 — Krzyki! Kroi pobladł, gniotąc broszurę w ręku.
 — Czy obstajesz pan przy tem, coś powiedział? — zwrócił się do naczelnika policji.
 — Niestety! co do słowa, Najjaśniejszy Panie.
 — Winienem ci, mój bracie — rzekł Ludwik XVI, ocierając chustką potem zwilżone czoło — winienem ci dowieść tego, co rozpocząłem. Cześć królowej należy do całego domu mojego. Zawsze jestem ostrożny. Zezwoliłem, aby królowa udała się do aparatu Mesmera; lecz żądałem od niej, aby zabrała ze sobą osobę pewną, bez skazy świętą niemal.
 — A! — odezwał się de Crosne — gdybyź tak było...
 — Zapewne — rzekł hrabia Prowancji — gdyby taka kobieta, jak pani de Lamballe, naprzykład...
 — Ona to właśnie wskazana była przeze mnie królowej.
 — Nieszczęściem, Najjaśniejszy Panie, że nie została przez nią zabrana.
 — A więc — dodał, trzęsąc się. król — jeżeli takie było nieposłuszeństwo, srogo ukarać winienem i ukarzę.
 Zadzwonił; oficer służbowy się stawił.
 — Dowiedzieć się — rzekł król — czy niema u królowej księżnej de Lamballe, lub w jej własnych apartamentach.
 — Najjaśniejszy Panie, pani de Lamballe przechadza się w małym ogrodzie z Jej Królewską Mością i drugą damą.
 — Prosić księżnę, aby niezwłocznie przybyła tu do mnie.