Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/285

 — Powróciłeś więc z polowania na wilki — rzekła, podając bratu rękę.
 — Tak, siostrzyczko, i udało mi się, bo siedem sztuk zabiłem — odpowiedział książę — bo siedemset liwrów zarobiłem!
 — Jakim sposobem?
 — Dowiedz się, że za każdą głowę tego straszliwego zwierza płacą po sto liwrów. To drogo, lecz dałbym z całego serca dwieście za każdą głowę dziennikarską. A ty, siostrzyczko?
 — A! więc już wiesz o wszystkiem?
 — Opowiedział mi hrabia Prowancji.
 — Hrabia Prowancji jest niezmordowanym opowiadaczem. Radabym usłyszeć, jak on ci to przedstawił?
 — W taki sposób, abyś ty wyszła czystszą, niż gronostaj, jaśniejszą, niż Wenus Afrodytę.
 — Nie ulega jednak wątpliwości, że opowiedział ci całą awanturę?
 — Z dziennikarzem, tak, siostrzyczko, lecz wyszłaś z tego z honorem. A! siostrzyczko droga, doprawdy, masz szczęście!
 — On to szczęściem nazywa! Słyszysz Andreo?
 — Niesprawiedliwą jesteś, uskarżając się na los — rzekł hrabia, wykręciwszy się na pięcie, aby rzucić się na sofę obok królowej — bo przecież wyszedłszy zwycięsko ze sławnej wyprawy kabrjoletowej...
 — To raz — rzekła królowa, licząc na palcach.
 — Z odwiedzin aparatu Mesmera...
 — Zgoda, i to liczę. Dwa. A dalej?
 — I ze sprawy balowej — szepnął jej do ucha.
 — O jakim balu mówisz?
 — O balu Opery.
 — Nie rozumiem cię.
 Roześmiał się.
 — Jakiż głupiec ze mnie, wszcząłem rozmowę o tajemnicy.
 — Tajemnicy! Doprawdy, bracie, wiem tylko, że mówisz o balu Opery i jestem bardzo zaintrygowana.
 Słowa: Bal, Opera, obiły się o uszy Joanny. Podwoiła uwagę.
 — Milczenie! — szepnął książę.
 — Właśnie, że nie. Porozumiejmy się — dorzuciła kró-