Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/286

lowa. Mówiłeś o jakiejś historji w Operze; chcę wiedzieć, co to takiego?
 — A ja pragnę milczeć.
 — Chcesz mi sprawić przykrość?
 — Bynajmniej. Dość już powiedziałem, abyś zrozumiała, przypuszczam.
 — Nic nie powiedziałeś.
 — Chcesz zatem, abym mówił?
 — Natychmiast.
 — Nie byłaś na ostatnim balu w Operze?
 — Ja! — wykrzyknęła królowa — ja na balu w Operze!
 — Cicho! zmiłuj się.
 — O! nie, mój bracie, krzyczmy... mówisz więc, że ja tam byłam?
 — Niezawodnie, że tak, byłaś tam.
 — Widziałeś mnie może? — zauważyła z ironją, lecz żartując jeszcze.
 — Widziałem cię tam.
 Królowa zerwała się z siedzenia i ogromnie wzruszona przeszła się po pokoju. Hrabia patrzał za nią ze zdziwioną miną. Andrea drżała z obawy i niepokoju. Joanna wpijała sobie w ciało paznogcie, aby zachować spokój.
 Wreszcie królowa stanęła.
 — Mój drogi — odezwała się do księcia — nie żartuj; wyznaj, że chciałeś się kosztem moim zabawić.
 — Wyznam ci, jeżeli chcesz tego, siostro.
 — Zmiłuj się. powiedz mi, że sam ukułeś tę bajkę, wszak prawda?
 Spojrzał, mrugając na damy, i rzekł;
 — Tak, ukułem, zechciej mi wybaczyć.
 — Nie rozumiesz mnie, bracie — gwałtownie powtórzyła królowa. — Tak czy nie, wobec tych pań, czy cofasz to, coś powiedział? Nie kłam, nie oszczędzaj mnie!
 Andrea i Joanna zniknęły za gobelinową zasłoną.
 — A więc, siostro — cicho rzekł książę — gdy już ich nie było — powiedziałem prawdę; czemużeś mnie wcześniej nie ostrzegła.
 — Tyś mnie widział na balu w Operze?
 — Jak cię teraz widzę, i ty mnie widziałaś.
 Królowa krzyknęła, przywołała Joannę i Andreę, pobiegła po nie i, ująwszy za ręce, przyprowadziła obie z pośpiechem.