Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/287

 — Moje panie, hrabia d‘Artois twierdzi — rzekła — że widział mnie w Operze.
 — O! — wyszeptała Andrea.
 — Nie czas już cofać się — ciągnęła królowa — dowiedzże, dowiedź!...
 — Więc tak — zaczął książę. — Byłem z marszałkiem de Richelieu, z panem de Colonne, z... byłem w licznem towarzystwie. Maska ci spadła.
 — Maska!
 — Miałem ci już powiedzieć: to więcej, niż zuchwałe, siostro; lecz zniknęłaś mi, pociągnięta przez towarzysza, który prowadził cię pod rękę.
 — Towarzysza! O! Boże! doprowadzasz mnie do szaleństwa.
 — W błękitnem dominie — dodał książę.
 Królowa przesunęła ręką po czole.
 — Któregoż dnia to było? — zapytała.
 — W sobotę.
 — Boże mój! Boże! O której godzinie widziałeś mnie?
 — Około drugiej albo trzeciej.
 — Ostatecznie albo ja oszalałam albo ty jesteś szalony.
 — Powtarzam ci, że to ja... może się omyliłem... Jednakże...
 — Jednakże...
 — Nie dręcz się tak... nie spostrzeżono tego... Przez chwilę sądziłem, że byłaś z królem, lecz osobistość ta mówiła po niemiecku, a król zna tylko język angielski.
 — Po niemiecku... Niemiec. Ja mam dowody, bracie. W sobotę położyłam się o jedenastej.
 Hrabia się ukłonił z uśmiechem niedowierzania.
 — Powie ci to pani Misery.
 Książę roześmiał się.
 — Czemuż nie przywołasz jeszcze Wawrzyńca, szwajcara przy wodotryskach; on także będzie świadczył. Ja ulałem to działo, nie strzelajże z niego do mnie.
 — O! nie mieć wiary do tego stopnia! — zawołała królowa z wściekłością.
 — Wierzyłbym ci, gdybyś nie wpadła w gniew taki; lecz jakiż na to sposób! Jeśli ja powiem ci — tak, inni, przyszedłszy tu powiedzą — nie.
 — Inni? jacy inni?