Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/29

 — Cagliostro miał zacząć, lecz wstrzymał się jeszcze.
 — Nie! nie mogę, panie hrabio, nie...
 — Błagam pana!
 Cagliostro odwrócił głowę.
 — Nigdy! nigdy! — szepnął.
 — Strzeż się pan, bo mogę stać się niewiernym.
 — Lepsza niewiara, niż udręczenie.
 — Panie Cagliostro — powiedział hrabia poważnie — zapominasz o jednej rzeczy...
 — O czem? — zapytał prorok z uszanowaniem.
 — Zapominasz, że są ludzie, niepotrzebujący znać swego przeznaczenia, i że są inni, którym świadomość owa jest konieczną, bo od ich przyszłości zależą losy miljonów.
 — Rozkazu żądam — powiedział Cagliostro — inaczej milczę...
 — Co pan chcesz przez to powiedzieć?
 — Niech Wasza Królewska Mość rozkazuje — szepnął Cagliostro — a będę posłusznym.
 — Rozkazuję ci, panie Cagliostro, odkryć mi moje przeznaczenie — rzekł król z powagą.
 W tej samej chwili książę de Richelicu powstał, zbliżył się do króla, skłonił się uniżenie i rzekł:
 — Dzięki królowi Szwecji za zaszczyt, jaki uczynił domowi mojemu, racz Najjaśniejszy Panie, zająć miejsce honorowe, które ci od tej chwili z prawa należy.
 — Zostańmy jak jesteśmy, panie marszałku, i słuchajmy pilnie tego, co powie nam pan Cagliostro.
 — Królom nie mówi się prawdy, Najjaśniejszy Panie.
 — Nie jestem przecież w swojem królestwie. Usiądź, książę, proszę, na swojem miejscu, a ty, panie Cagliostro, zaczynaj...
 Cagliostro spojrzał znowu na szklankę, a pod jego natężonym wzrokiem woda się poruszyła i poczęła perlić, jak wino szampańskie.
 — Najjaśniejszy Panie, rzeknij, co chcesz wiedzieć; jestem gotów...
 — Powiedz mi, jaką śmiercią umrę?
 — Od wystrzału, Najjaśniejszy Panie.
 Czoło Gustawa zajaśniało.
 — A! więc w bitwie — powiedział — zginę śmiercią walecznych. Stokrotne dzięki, panie Cagliostro.
 Cagliostro opuścił głowę i milczał.