Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/291

mam i przyjaciół, którzy mnie zabijają. Jeden świadek nie stanowi świadectwa, panowie.
 — W chwili tej, gdy cię widziałem — rzekł hrabia d‘Artois — i spostrzegłem się, że to nie król był z tobą, przypuszczałem, że to siostrzeniec pana de Suffren ci towarzyszy. Jakże się nazywa ten dzielny oficer? Tak dobrze był wtedy przyjęty przez ciebie, iż uważałem go za twego rycerza honorowego.
 Królowa się zarumieniła; Andrea zbladła, jak śmierć. Spojrzały na siebie obie i zadrżały. Filip zzieleniał.
 — Pan de Charny — ciągnął hrabia d‘Artois. — Nieprawdaż, panie Filipie, że postawa tego błękitnego domina miała coś wspólnego z postawą pana de Charny?
 — Nie zauważyłem tego, panie — odrzekł bez tchu Filip.
 — Ale — mówił dalej hrabia — przekonałem się, że byłem w błędzie, bo nagle zobaczyłem pana de Charny. Stał tam z panem de Richelieu, naprzeciw ciebie, siostro, w chwili, gdy spadła ci maska.
 — I on mnie widział? — zawołała królowa najnieroztropniej.
 — Jeżeli tylko nie jest ślepy — odrzekł książę.
 Królowa ruchem rozpaczliwym chwyciła za dzwonek.
 — Co robisz? — zapytał książę.
 — Chcę wybadać także pana de Charny, chcę do dna ten kielich wychylić.
 — Nie sądzę, aby pan de Charny był w Wersalu — mruknął Filip.
 — Dlaczego?
 — Zdaje mi się, że mi mówiono, iż jest... niezdrów.
 — Mówisz, że pan de Charny chory, a ja go tu widzę, bracie — rzekła Andrea, wyglądając przez okno.
 — Widzisz go? wykrzyknął Filip, biegnąc do okna.
 — Tak, to on.
 Królowa, o wszystkiem zapominając, otworzyła okno z niezwykłą siłą i zawołała:
 — Panie de Charny!
 Obejrzał się i, oszołomiony z podziwu, skierował się ku pałacowi.