Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/299

 — O! pani!
 — Wszak prawda, hrabino, iż mam słuszność? — powiedziała królowa — że pan de Charny jeszcze powątpiewa.
 Andrea zagryzła wargi.
 — Brat mój nie jest niedowiarkiem takim, jak pan de Charny — rzekła — on zdawał się być zupełnie przekonanym.
 — O! byłoby to źle bardzo — kończyła królowa, nie słuchając odpowiedzi Andrei. — W takim razie młodzieniec ten nie miałby tak szlachetnego i czystego serca, jak myślałam.
 Poczem z gniewem w dłonie uderzając:
 — A jakże ma wierzyć! — wykrzyknęła — jeżeli widział? hrabia d‘Artois, pan Filip, widzieli także, tak mówią przynajmniej; wszyscy widzieli, i trzeba było dopiero słowa królewskiego, aby uwierzono, a raczej udawano, że wierzą. O! coś się w tem wszystkiem kryje, coś co muszę wyświetlić, jeżeli nikomu to na myśl nie przyszło. Nieprawdaż, Andreo, że trzeba koniecznie wyszukać i odkryć przyczynę tego wszystkiego?
 — Wasza Wysokość ma słuszność — odrzekła Andrea — i pewna jestem, że pani de la Motte podziela moje zdanie. Czy tak, pani?
 Pani de la Motte, niespodzianie zagadnięta, nie odpowiedziała.
 — Bo przecie — rzekła królowa — mówią, że i u Mesmera mnie widziano.
 — Tam Wasza Wysokość była — pośpieszyła wtrącić z uśmiechem pani de la Motte.
 — Nie przeczę — odparła królowa — lecz nie robiłam tego, co pamflet opiewa. Potem widziano mnie jakoby w Operze, a tam już wcale nie byłam.
 Zastanowiła się chwilę, poczem nagle zawołała gwałtownie:
 — O! znalazłam prawdę.
 — Prawdę? — wyjąkała hrabina.
 — Niech poproszą tu pana de Crosne — przerwała królowa wesoło, zwracając się do wchodzącej pani Misery.