Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/301

która afiszuje się publicznie, a pan i podwładni jego sądzicie, iż mnie tam spotykacie.
 — Podobieństwo do Waszej Królewskiej Mości! — zawołał pan de Crosne, zajęty mową królowej i nie zważając na pomieszanie Joanny i Andrei.
 — Czy uważasz to za niemożebne, panie naczelniku policji, i wolisz przypuszczać, że się mylę lub pana oszukuję?
 — Nie mówię tego, lecz jakiekolwiek byłoby podobieństwo z Waszą Królewską Mością, musi być zawsze taka różnica, że oko wprawne się nie omyli.
 — A jednak było inaczej, ponieważ się pomylono.
 — Ja mogę dać przykład takiego podobieństwa do Waszej Królewskiej Mości — przerwała Andrea.
 — Tak!...
 — Gdy mieszkaliśmy z ojcem w Taverney Maison-Rouge, mieliśmy służącą, która dziwnym trafem...
 — Była do mnie podobna?
 — Tak, Najjaśniejsza Pani.
 — Co się stało z tą dziewczyną?
 — Nie znaliśmy jeszcze całej wielkości duszy Waszej Królewskiej Mości; ojciec mój obawiał się, aby to podobieństwo nie było ile uważane przez królowę, i, przybywszy do Trianon, ukrywaliśmy dziewczynę przed oczami dworu.
 — Słyszysz, panie de Crosne?...
 Aha! zaczyna cię to zajmować!
 — Bardzo, Najjaśniejsza Pani.
 — Mów dalej, droga Andreo.
 — Otóż dziewczyna ta, niespokojnego charakteru, ambitna i przewrotna, sprzykrzyła sobie ukrywanie, zrobiła znajomość jakąś podejrzaną i pewnego wieczora, gdy wróciłam do siebie, nie zastałam jej w domu. Szukano wszędzie napróżno. Przepadła bez śladu.
 — Musiała cię w dodatku okraść, ten mój sobowtór?
 — Nie, Najjaśniejsza Pani, albowiem nic nie posiadałam.
 Joanna słuchała z natężoną uwagą.
 — Nie wiedziałeś pan nic o tem, panie de Crosne? — zapytała królowa.
 — Nie, pani.
 — Więc znajduje się kobieta, uderzająco do mnie po-