Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/307

 — Winszuję królowej portugalskiej, djamenty rzeczywiście są przepyszne. Nie mówmy o tem więcej.
 — Przeciwnie, Wasza Królewska Mość raczy pozwolić mi...
 — Pozwoli nam mówić — przerwał Bochner, spoglądając na wspólnika.
 Bossange skłonił się.
 — Czy zna pani te djamenty, hrabino? — zawołała królowa, zwracając się do Joanny.
 — Nie, Najjaśniejsza Pani.
 — Bardzo są piękne!... Szkoda, że panowie nie przynieśli ich...
 — Oto są — rzekł Bossange skwapliwie.
 I wyjął z kapelusza, który trzymał pod pachą, płaskie pudełeczko.
 — Obejrzyj, hrabino, obejrzyj, jesteś kobietą, to cię zajmie — rzekła królowa.
 Odsunęła się od stoliczka, na którym Bochner rozłożył naszyjnik, a światło, padające na kamienie, uwydatniło blask ich czarujący.
 — Pyszne!... zachwycające!... — wołała Joanna pod wpływem szału.
 — Półtora miljona, które zmieściłyby się na dłoni — odparła królowa, zimno, filozoficznie, jakby sam Rousseau powiedział w okoliczności podobnej.
 Lecz Joanna widziała zupełnie co innego w tej obojętności i nie traciła nadziei przekonania królowej, więc, po długiem oglądaniu, rzekła:
 — Panowie mieli słuszność i tylko jedna królowa godna jest nosić ten naszyjnik, a tą królową jest Wasza Królewska Mość.
 — Pomimo to, moja Królewska Mość, nosić go nie będzie — odparła Marja-Antonina.
 — Nie byliśmy zdolni wysłać go za granice Francji, aby wprzód nie wyrazić u stóp Waszej Królewskiej Mości żalu naszego z tego powodu. Jest to klejnot, znany Europie całej, który sobie wydzierają. Jeżeli z powodu odmowy królowej Francji, którakolwiek inna monarchini ozdobi się nim, nasza duma narodowa wtedy tylko zgodzi się na to, gdy Wasza Królewska Mość ostatecznie, nieodwołalnie odmówi.
 — Raz już odmówiłam — odpowiedziała królowa — i od-