Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/309

gę pobawić się klejnotami, lecz pragnąć ich byłoby grzechem.
 — Wasza Królewska Mość ma dość czasu do namysłu — szepnął Bochner — jutro przyjdziemy...
 — Czy zaraz czy potem, zapłacić trzeba zawsze. Dlaczego macie czekać?... Potrzebujecie pieniędzy, a płacą wam zapewne dobrze...
 — Tak, Najjaśniejsza Pani, gotówką — odparł po kupiecku Bochner.
 — Zabierajcie!... — zawołała królowa — schowajcie djamenty do pudełka!... Prędko!... prędko!...
 — Wasza Królewska Mość zapomina może, że klejnoty podobne to gotówka i że za sto lat naszyjnik tę samą posiadać będzie wartość.
 — Daj mi, hrabino, półtora miljona — odparła królowa z uśmiechem wymuszonym — a zobaczymy...
 — O!... gdybym je miała!... — zawołała Joanna — gdybym miała...
 Zamilkła. Milczenie bywa często od słów wymowniejsze.
 Bochner i Bossange wolniutko chowali djamenty; królowa nie obejrzała się nawet.
 Znać było przymus w zachowaniu się Marji Antoniny, znać było walkę wewnętrzną i zwycięstwo, z trudem otrzymane. Według zwyczaju swego, w podobnem usposobieniu, wzięła książkę i przerzucała kartki jej, nie czytając.
 Jubilerzy zabierali się do opuszczenia gabinetu, mówiąc:
 — Zatem Wasza Królewska Mość odmawia stanowczo?...
 — Tak... stanowczo! — i, rumieniąc się, Marja Antonina, westchnęła.
 Królowa w stała niespodzianie, przeszła po pokoju, a zatrzymując się przed Joanną:
 — Hrabino — rzekła głosem ostrym — zdaje się, że król nie przyjdzie. Odłóżmy na drugi raz prośbę naszą.
 Joanna złożyła ukłon pokorny i wychodziła.
 — Nie zapomnę o pani — dodała królowa z dobrocią.
 Joanna ucałowała gorąco rękę królowej i wyszła nareszcie, zostawiając ją smutną i odurzoną.
 — Boleść z powodu niemożności posiadania, szał i pragnienie klejnotów — myślała Joanna. — I ona jest królową!... O!... nie, to tylko kobieta.
 I znikła, rozmyślając dalej...