Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/310

XLI

AMBICJA POD MASKĄ MIŁOŚCI

 Joanna była także kobietą... choć nie królową.
 Znalazłszy się w powozie, porównywała pałac wspaniały w Wersalu i paradne umeblowanie z czwartem piętrem przy ulicy Saint-Gilles i służbę wygalowaną królowej, ze starą służącą swoją. Niebawem jednak poddasze skromne i stara sługa znikły z myśli, jak widziadła przykre, a natomiast przedstawił się jej mały pałacyk na przedmieściu św. Antoniego, elegancki, miły, urządzony z komfortem. Lokaje nie tak świetni jak w Wersalu, lecz równie uszanowania pełni i posłuszni na każde skinienie.
 Ten pałacyk, ta służba, to był jej Wersal; królowała w nim jak Marja Antonina u siebie, a rozkazy, życzenia ledwie objawione, równie szybko i dokładnie spełniano, jakgdyby władała berłem. Toteż rozpogodzona, z uśmiechem na ustach, powróciła do siebie. Nie było późno jeszcze, usiadła zatem przy biurku, napisała bilecik, wsunęła w kopertę pachnącą, położyła adres i zadzwoniła.
 Lokaj ukazał się na progu.
 — O! — pomyślała — królowa nie jest lepiej obsłużoną.
 Wyciągnęła rękę:
 — List do jego ekscelencji kardynała de Rohan — powiedziała.
 Służący zbliżył się z uszanowaniem, wziął list i wyszedł, nie rzekłszy słowa.
 Nie upłynęło pięć minut, gdy zapukano do drzwi.
 — Proszę wejść — powiedziała pani de la Motte.
 Ukazał się ten sam lokaj.
 — Co to znaczy? — zapytała Joanna, rozgniewana, że rozkazu jej nie wypełniono.