Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/316

kwiat świeży, przy staniku sukni, wart więcej, niż brylant w kolczyku.
 — Nie przeczę temu, lecz utrzymuję, że obecnie ma wielką ochotę zawiesić djamenty na szyi.
 — Nie uwierzę ci, hrabino, aż mi dasz dowód!
 — Nic łatwiejszego, wszak oglądałam naszyjnik.
 — Ty, hrabino?
 — Ja sama; nietylko widziałam lecz miałam go w ręku.
 — A gdzież to było?
 — A gdzież, jeżeli nie w Wersalu.
 — W Wersalu?
 — Tak, dokąd przynieśli go jubilerzy, aby ostatecznie skusić królowę.
 — Czy rzeczywiście tak piękny?
 — Cudowny!
 — Zatem, jako kobieta, przypuszczasz, że marzyc można o takim klejnocie?
 — Nietylko marzyć, lecz stracić sen i apetyt.
 — Co za szkoda, że nie mogę ofiarować królowi okrętu!..
 — Okrętu!... a to naco?....
 — Dałby mi wzamian naszyjnik, a gdybym go posiadał, mogłabyś spać i jeść spokojnie.
 — Żartujesz pan....
 — Przysięgam, że mówię serjo...
 — Zadziwisz się pan, gdy ci coś powiem...
 — Słucham.
 — Nie przyjęłabym naszyjnika.
 — Tem lepiej!... hrabino, bo nie byłbym w możności nabycia takiego klejnotu.
 — Niestety!... ani pan, ani nikt inny; to właśnie czuje królowa i dlatego cierpi...
 — Powtarzam ci, że król go jej ofiarowywał.
 Joanna poruszyła się niecierpliwie.
 — A ja powiadam, ze kobiety lubią przedewszystkiem podarunki, od tych, którzy nie zmuszają do przyjęcia...
 Kardynał spojrzał uważniej na Joannę.
 — Nie rozumiem — odrzekł.
 — A więc dajmy temu spokój. Co księcia obchodzić może naszyjnik, skoro go nabyć nie możemy?...
 — O!... gdybym był królem, a, ty królową, musiałabyś go nosić.
 — Otóż choć nie jesteś książę królem, zmuś królową,