Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/318

 — Oho!.. — szepnęła Joanna — rybka się złapała.
 Zgadła Joanna, albowiem kardynał, opuszczając nazajutrz rano pałacyk na przedmieściu Ś-go Antoniego, kazał się zawieźć prosto do Bochnera.
 Pragnął nie być poznanym, lecz Bochner i Bossange byli jubilerami dworu, i po pierwszem słowie już go tytułowali eminencją.
 — Tak, jestem eminencją rzeczywiście — powiedział kardynał — poznaliście mnie, panowie, lecz proszę, aby nikt więcej o tem nie wiedział.
 — Czekamy rozkazów pańskich, a tajemnicę zachowamy święcie.
 — Chcę nabyć naszyjnik djamentowy, który pokazywaliście panowie królowej.
 — W rozpaczy jesteśmy, eminencjo, bo przychodzi pan za późno.
 — Dlaczego?...
 — Naszyjnik już sprzedany.
 — Niepodobna, wszak wczoraj pokazywaliście go, panowie, królowej.
 — Królowa odmówiła przyjęcia i dawniejszy nabywca utrzymał się przy swych prawach.
 — A kto jest tym nabywcą? — zapytał kardynał.
 — To pozostać musi tajemnicą.
 — Jeżeli tak, to bywajcie, panowie, zdrowi.
 Kardynał zabierał się do wyjścia.
 — Ale, eminencjo....
 — Sądziłem, że panowie — dodał kardynał, — że jubiler korony francuskiej powinien być szczęśliwy, sprzedając klejnoty tej wartości w kraju; panowie przekładacie Portugalję, róbcie zatem, jak wam się podoba.
 — Wasza eminencja wie o wszystkiem? — zawołał jubiler.
 — Cóż w tem dziwnego?...
 — Jeżeli Wasza eminencja jest tak dobrze powiadomiony, to chyba przez królowę.
 — A gdyby tak było? — odparł de Rohan, nie zbijając podejrzenia schlebiającego miłości jego własnej.
 — O!.. eminencjo, to zmienia rzecz zupełnie!...
 — Nie rozumiem dlaczego?...
 — Czy mogę mówić otwarcie?...
 — Proszę.