Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/319

 — Oto królowa pragnie naszyjnika.
 — Tak przypuszczacie, panowie?...
 — Jesteśmy pewni.
 — Dlaczegóż go nie kupuje?...
 — Ponieważ odmówiła królowi, a postanowienie jej tyle pochwał i uwielbienia wywołało, że wstydzi się teraz okazać się zmienną.
 — Królowa wyższa jest nad to, co tu powiedzieć mogą.
 — Tak, gdyby to lud i dworzanie mówili, ależ tu o króla chodzi.
 — Przecież sam król chciał żonie ofiarować naszyjnik?..
 — Tak jest; lecz czemprędzej podziękował, kiedy odmówiła.
 — Cóż z tego wnosisz, panie Bochner?...
 — Że królowa chciałaby mieć brylanty, nie kupiwszy ich niby...
 — Mylisz się pan — odpowiedział kardynał — rzecz to zupełnie inna.
 — Szkoda wielka, eminencjo, bo to jedno tylko upoważniałoby nas do zerwania z ambasadorem Portugalji.
 Kardynał się zamyślił.
 Żadna dyplomacja nie wyrówna dyplomacji kupieckiej...
 Dyplomata układa się zwykle o rzeczy, których nie posiada; kupiec trzyma mocno w ręku przedmiot, wzbudzający pożądliwość, a gdy go sprzeda, choćby nawet drogo, jeszcze się uważa za poszkodowanego.
 Rohan poczuł, że jest w mocy złotnika.
 — Ha!... — rzekł — przypuśćmy, że królowa ma chęć kupić naszyjnik.
 — To zmienia postać rzeczy zupełnie. Mogę zerwać umowę, gdy idzie o danie pierwszeństwa królowej.
 — Za ile, panowie, sprzedajecie naszyjnik?...
 — Półtora miljona liwrów.
 — A jak rozkładacie wypłatę?...
 — Portugalczyk dawał mi zaliczkę, następnie miałem odwieźć naszyjnik do Lizbony, gdzie zapłacą mi gotówką.
 — Ja nie mogę tak płacić, panie Bochner; ale dam zaliczenie, jeżeli nie jest zbyt wysokie.
 — Sto tysięcy liwrów tylko.
 — To się znajdzie... A reszta?...
 — Wasza eminencja pragnie czasu dłuższego — odezwał się Bochner. — Z poręczeniem, wszystko da się zro-