Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/320

bić. Ale zwłoka przynosi stratę. W interesie takiej wartości, cyfry powiększają się mimowoli. Piąty procent od półtora miljona wynosi siedemdziesiąt pięć tysięcy liwrów, a taki procent, to ruina dla kupców. Możemy jedynie przyjąć dziesięć procent.
 — Toby znaczyło, podług rachyby waszej, sto pięćdziesiąt tysięcy liwrów?...
 — Tak, ekscelencjo.
 — Przypuśćmy, że sprzedaliście naszyjnik za miljon sześćset tysięcy liwrów i rozdzielacie tę sumę na trzy raty w ciągu roku. Czy się zgadzacie, panowie?...
 — Tracimy pięćdziesiąt tysięcy liwrów na tym interesie.
 — Nie wierzę w to. Jeżeliby jutro rano dano wam półtora miljona liwrów, bylibyście w kłopocie, co z niemi zrobić, jubiler nie nabywa ziemi za taką sumę.
 — Jest nas dwóch, ekscelencjo...
 — Wiem o tem, jednak daleko by panom dogodnie] było dostać co cztery miesiące pięćset tysięcy liwrów, to znaczy, dwieście pięćdziesiąt tysięcy na każdego.
 — Wasza eminencja zapomina, że djamenty nie są własnością naszą jedynie. O!... gdyby do nas należały, dosyć bylibyśmy bogaci, aby się nie troszczyć o wypłatę i umieszczenie kapitałów!...
 — Do kogóż zatem należą?....
 — Do kilkunastu wierzycieli. Skupowaliśmy je osobno, w Hamburgu, w Neapolu, w Anglji, w Buenos Ayres, a nawet w Moskwie.
 Książę de Rohan przerwał gadaninę Bochnera.
 — Z tem wszystkiem — powiedział — nie widziałem jeszcze naszyjnika.
 — Oto jest, eminencjo.
 — Zachwycający! — wykrzyknął kardynał, dotykając z lubością djamentów, które spoczywały na szyi królowej, a palce jego odczuwały sympatycznie drżenie rozkoszne.
 — Więc targ skończony? — powiedział.
 — Skończony eminencjo.
 Książę de Rohan chciał wyjść.
 Bochner go zatrzymał.
 — Wasza eminencja raczy mnie objaśnić, jak będzie z wypłatą — zapytał.
 — Bardzo chętnie.
 — Czy mam się udać do intendenta?