Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/322

 — Bo, mając takich ludzi u steru rządu, wzrosłaby bardzo szybko.
 — Pochlebiasz nam, kochany naczelniku. Nie stosujemy filozofji do polityki. To szczytne, ale niepraktyczne. Przestańmy o tem... Mówisz pan więc, że jest w kasie osiem tysięcy?
 I żadnych długów?
 — Ani szeląga.
 — To przykładne! Proszę o rachunki.
 — Oto są. A kiedyż przedstawienie u dworu? panie sekretarzu.
 Powiedziawszy prawdę, wszyscy się niecierpliwią, ciekawość pobudzona okrutnie, o tem mówią jedynie...
 — Nie może być...
 — Tak, z pewnością. W dodatku podejrzane jakieś indywidua kręcą się dokoła pałacu, szpiegują...
 — Co to za ludzie być mogą, czy z ulic sąsiednich?
 — Tak... lecz i inni także. Pojmuje pan, że policja także jest ciekawą, widząc pana ambasadora, zachowującego incognito, chciałaby dojść powodów...
 — Pojmuję to doskonale — odparł Beausire zaniepokojony.
 — Spojrzyj tylko, panie sekretarzu — zaczął Ducorneau, prowadząc Beausira do okna zakratowanego, wychodzącego na dziedziniec boczny pałacu — widzisz pan tego człowieka w ciemnem ubraniu?
 — Widzę...
 — Jak on się przypatruje, prawda?
 — Rzeczywiście... Któż to być może?
 — Alboż ja wiem?... Szpieg może, nasłany przez pana de Crosne.
 — Prawdopodobnie.
 Usłyszano odgłos dzwonka.
 — Pan ambasador woła — rzekł spiesznie Beausire.
 Otworzył drzwi gwałtownie i potrącił dwóch wspólników, z których jeden z piórem za uchem, drugi z miotłą w ręku jako posługacz, uważali, iż rozmowa za długo się ciągnie i zapragnęli należeć do niej, słuchając pode drzwiami.
 Beausire uważał to za podejrzane i postanowił mieć się na baczności. Udał się nareszcie do ambasadora, uścisnąwszy potajemnie ręce dwóch przyjaciół swoich i pomocników.