Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/323

XLIII

PAN DUCORNEAU TRACI GŁOWĘ

 Don Manoël y Souza, zaperzony, jak kogut, i rozczerwieniony, sprzeczał się właśnie z panem naczelnikiem stowarzyszenia, a obecnie lokajem swoim.
 Gdy Beausire wszedł, zacni wspólnicy o mało za łby się nie brali.
 — Otóż jest Beausire — zawołał naczelnik — niech on nas rozsądzi.
 — Cóż się tu stało? — zapytał sekretarz z miną sędziego, porozumiawszy się wprzód wzrokiem z amabasadorem.
 — Wiesz pan dobrze — rzekł mniemany lokaj — że Bochner przyjdzie dziś skończyć interes z naszyjnikiem.
 — Wiem o tem.
 — I że trzeba mu wyliczyć sto tysięcy liwrów.
 — Naturalnie.
 — Te sto tysięcy są własnością stowarzyszenia, wszak prawda?
 — Bezwątpienia.
 — Więc pan Beausire przyznaje mi rację — dodał naczelnik, zwracając się do ambasadora.
 — Powoli, powoli, mój panie — przerwał portugalczyk, nakazując gestem milczenie.
 — Zgadzam się jedynie ze zdaniem pana na tym punkcie — mówił Beausire — że sto tysięcy liwrów są własnością stowarzyszenia.
 — Tego tylko chciałem... A zatem kasa, w której złożona ta suma, nie powinna się znajdować w biurze, przyległem do pokoju pana ambasadora.
 — Dlaczego? — rzekł Beausire.