Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/326

 Bochner znów usprawiedliwiał się, że rozważał głęboko następstwa możliwe, lecz niepodobna mu postąpić inaczej.
 Beausire powiedział wręcz, iż złotnik postępuje jak człowiek bez honoru i kupiec bez czci.
 Bossange chciał bronić jeszcze opinji kupców, lecz pan sekretarz przerwał mu:
 — Jak widzę, musieliście znaleźć kogoś, co wam płaci drożej!
 Jubilerzy, niebardzo wytrawni politycy, zmieszali się widocznie.
 Beausire, przekonany iż odgadł, zaczął naradzać się z ambasadorem po hiszpańsku.
 — Panowie — rzekł na końcu — dają wam wyższą cenę; dowodzi, że djamenty są tego warte. Otóż królowa portugalska nie zniosłaby krzywdy ludzi uczciwych. Postępujemy zatem pięćdziesiąt tysięcy liwrów.
 Bochner dał znak przeczący.
 — Sto tysięcy, sto pięćdziesiąt tysięcy — ciągnął Beausire, zdecydowany dołożyć miljon cały, aby tylko interes się udał.
 Jubilerzy, olśnieni, zachwiali się na chwilę i zaczęli naradzać się między sobą, nakoniec rzekli.
 — Panie sekretarzu, niech pan wierzy, nie możemy przystać na tak korzystne nawet warunki. Wola silniejsza, niż nasza, zmusza nas do sprzedania naszyjnika tu w kraju. Nie miej pan żalu do nas, nie my to odmawiamy; ktoś wyżej postawiony, niż my, niż panowie, zmusza nas do tego...
 Na te słowa, Beausire i Manoël nie znaleźli odpowiedzi; przeciwnie winszowali jubilerom, okazując obojętność zupełną.
 Podczas całej rozmowy powyższej, pan naczelnik, obecnie lokaj, stał za drzwiami podsłuchując i tak skrupulatnie przyciskał ucho do klamki, że obsunął się i padł jak długi na ziemię.
 Beausire poskoczył, otworzył drzwi i zastał naczelnika przerażonego i zawstydzonego.
 — Co tu robisz, niegodziwcze? — zawołał.
 — Przynoszę papiery, które kurjer przywiózł dziś rano.
 — Dawaj i wynoś się, — rzekł Beausire.
 Zabrał depesze i wypchnął lokaja.