Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/327

 Korespondencje i listy z Portugalji i Hiszpanji, które pan Ducorneau codzień przeglądał, przechodziły wprzód przez ręce Beausira i Manoëla, zanim doszły do kancelarji, aby ich choć trochę obznajmić ze sprawami poselstwa.
 Posłyszawszy o kurjerze i depeszach, złotnicy uradowani zabierali się do wyjścia.
 Pożegnano ich z godnością, a służący dostał rozkaz towarzyszenia im do bramy.
 Zaledwie wyszli z pokoju, gdy Manoël i Beausire spojrzeli po sobie.
 — Masz tobie — powiedział Manoël — interes przepadł.
 — Najzupełniej — odparł Beausire.
 — A z tych głupich stu tysięcy liwrów, które są w kasie, wypada na każdego z nas zaledwie osiem tysięcy czterysta...
 — Nie warto zachodu — odparł Beausire.
 — Prawda. Lecz gdybyśmy kasę we dwóch... — i wskazał kufer, tak upragniony przez naczelnika.
 — Tam jest sto osiem tysięcy.
 — Pięćdziesiąt cztery na każdego...
 — Już postanowiłem, co zrobić — zaczął Manoël. — Podzielimy się.
 — Chętnie, lecz naczelnik nie odstąpi nas teraz, wiedząc, że interes z brylantami nie dopisał.
 — Poszukamy sposobu, żeby go usunąć — rzekł Manoël z dziwnym grymasem.
 — Ja już znalazłem najpewniejszy...
 — Jaki?
 — Zaraz powiem.
 — Naczelnik powróci?
 — Tak.
 — Przywołajmy go więc pod pozorem powierzenia tajemnicy...
 — Zdaje mi się, że zgaduję myśl twoją. Idź po niego.
 — Lepiej ty idź sam.
 Nie dowierzali sobie. Bał się jeden drugiego sam na sam z kasą zostawić.
 Manoël utrzymywał, że godność posła nie pozwala mu przywołać lokaja.