Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/329

 — Dalej, dalej — ciągnął Beausire — pod kluczem oczekiwać będziesz wyroku.
 — Litości! — prosił jeszcze naczelnik.
 — Sprawiaj się cicho — rzekł Beausire do Manoëla, który dusił naczelnika — strzeż się, bo Ducorneau usłyszy.
 — Zadenuncjuję was wszystkich, jeśli mnie nie uwolnicie.
 — A ja cię zaduszę — rzekł Manoël wściekły, ciągnąc mniemanego lokaja do pokoju sąsiedniego.
 — Wypraw gdziekolwiek pana Ducorneau — szepnął na ucho Beausirowi.
 Nie trzeba mu było tego powtarzać, przebiegł szybko pokój ambasadora, gdy ten ostatni zamykał w kozie naczelnika.
 Chwila upłynęła... Beausire nie powracał.
 Don Manoël, czując się sam w pobliżu kasy, powziął myśl zabrania pieniędzy i ratowania się ucieczką oknem, na co tak wprawny złodziej nie potrzebował dużo czasu. Wyliczył sobie, że Beausire wróci dopiero za pięć minut.
 Rzucił się do drzwi pokoju z kasą, lecz zastał je zamknięte, nie uląkł się jednak tej przeszkody.
 — Beausire mi nie dowierza — myślał — ponieważ posiadam klucz od kasy; zamknął więc pokój.
 Dobył szpady i podważył zamek. Przyskoczył do kasy i wydał okrzyk przerażający.
 Kasa świeciła pustkami!
 Beausire, posiadając drugi klucz, wszedł drzwiami przeciwnemi i świsnął pieniądze.
 Manoël jak szalony pobiegł do odźwiernego, który o niczem nie wiedział.
 Beausire wyprzedził go o pięć minut.
 Manoël wielkim głosem poruszył dom cały, zbiegli się wszyscy stowarzyszeni, nawet uwolniony z kozy naczelnik.
 Rzucili się na don Manoëla, wymyślając mu i grożąc, że to on sam wyprawił Beausira z pieniędzmi, aby się z nim podzielić kradzieżą.
 Nie ukrywali się już złoczyńcy, głośno wyrzucając swoje sprawki, a pan Ducorneau nie mógł pojąć, z jakimi ludźmi ma do czynienia. O mało nie zemdlał nieborak, wi-