Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/33

 — A zatem — dodał Cagliostro — zapytujesz pani? tak? czy nie?
 Hrabina zdobyła się na odwagę i zawołała.
 — Dobrze! — powiedz pan, jeżeliś łaskaw, jak skończy Joanna de Vaubernie, hrabina Dubarry?
 — Na rusztowaniu!... — odrzekł złowróżbny prorok.
 — Wszak, aby skończyć na rusztowaniu, trzeba zabić, zamordować, jednem słowem zbrodnię popełnić, a ja przecież nie uczynię nic podobnego. To były żarty tylko, powiedz pan szczerze?
 — Takie same żarty, jak to wszystko, co przepowiedziałem.
 Hrabina wybuchnęła śmiechem nienaturalnym.
 — Nie pozostaje nam zatem nic więcej, panie de Favras rzekła — jak tylko zamówić wozy pogrzebowe.
 — Dla pani hrabiny to zbyteczne — dodał Cagliostro.
 — A to znów dlaczego?
 — Pani hrabina odbędzie drogę do rusztowania na wozie więziennym.
 — Fi! co za szkaradzieństwo. Ah! cóż za przebrzydły z pana człowiek! Zmiłuj się, marszałku, na drugi raz staranniej dobieraj sobie gości, albo noga moja tu nie postanie!...
 — Przebacz mi, pani, lecz, zarówno jak ci panowie, sama domagałaś się tego...
 — Czy przynajmniej będę miała możność wybrać sobie spowiednika?
 — Napróżno wzywałabyś go, hrabino.
 — Dlaczego?
 — Ostatnim, który wstąpi na rusztowanie w towarzystwie spowiednika, będzie...
 — Będzie kto?... zawołano.
 — Będzie król Francji.
 Słowa te wymówił Cagliostro tonem grobowym, który jak echo śmierci obezwładnił słuchających.
 Nikt nie miał odwagi odezwać się pierwszy.
 Cagliostro podczas tej ciszy zbliżył do ust szklankę i wodą, z której wyczytał swoje krwawe przepowiednie, ale, zaledwie umoczył wargi, odepchnął ją ze wstrętem nieprzezwyciężonym, jakgdyby to była czara, goryczy pełna. Jednocześnie spojrzał na barona de Taverney.