Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/34

 — O!... — wykrzyknął tenże — nie mów pan do mnie ani słowa; nie chcę wiedzieć, co się ze mną stanie.
 — Ale ja zapytuję zamiast niego — odezwał się Richelieu.
 — Panie marszałku, jesteś jedynym z tego towarzystwa, który umrzesz w swojem łóżku.
 — Przejdźmy na kawę, szanowni panowie — zawołał książę, zachwycony przepowiednią.
 Wszyscy powstali, lecz przed udaniem się do salonu hrabia de Haga zaczepił Cagliostra:
 — Nie myślę, szanowny panie — powiedział — unikać przeznaczenia, ale powiedz mi, czego się strzec potrzebuję?
 — Mufki futrzanej.
 Hrabia de Haga odszedł do salonu.
 — A ja czego? — zapytał Condorcet.
 — Omletu.
 — Od dziś wyrzekam się jaj.
 I udał się za hrabią.
 — A mnie co grozi? — zapytał de Favras.
 — List.
 — Dobrze, dziękuję.
 — A mnie?... odezwał się de Launay.
 — Zdobycie Bastylji.
 — No! jeżeli tak, to mogę spać spokojnie — rzekł, oddalając się ze śmiechem.
 — Na mnie kolej, hrabio — rzekła hrabina pomieszana.
 — Ty, piękna pani, unikaj placu Ludwika XV.
 — Niestety! — odpowiedziała hrabina — kiedyś, bardzo dawno, zbłądziłam na tym placu. Dnia tego glowę straciłam zupełnie...
 — Otóż raz jeszcze, hrabino, stracisz tam głowę, tylko nie odnajdziesz jej już więcej.
 Dubarry z krzykiem uciekła do salonu.
 Cagliostro chciał iść za innymi.
 — Zatrzymaj się chwilkę — odezwał się Richelieu — zostałem tylko ja i Tarerney, którym nic nie przepowiedziałeś, czarowniku drogi.
 — Baron prosił, abym milczał, a książę o nic nie pytał.
 — O!... ja jeszcze proszę za sobą — zawołał Taverney ręce składając, — nie chcę nic zgoła wiedzieć...