Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/358

 — A! Eminencjo, bardzo się martwię jedną rzeczą...
 — Co takiego, droga hrabino? — zapytał de Rohan, udając przejęcie.
 — Widzę oto, Eminencjo, że nie kochasz mnie, żeś mnie nigdy nie kochał...
 — Nie tłumacz się, książę, to czas stracony... — Dla mnie? — zapytał kardynał z galanterją.
 — Przeciwnie, dla mnie — odrzekła pani de la Motte. — Ponieważ...
 — O! hrabino — przerwał kardynał.
 — Nie rozpaczaj, książę, dla mnie to obojętne zupełnie...
 — Obojętne, czy kocham cię, czy nie?
 — Tak.
 — Powiedz mi dlaczego?
 — Dlatego, że i ja pana nie kocham.
 — A wiesz, hrabino, to wcale nie przyjemne, coś powiedziała.
 — Rzeczywiście; lecz oboje me grzeszymy czułością.
 — Na czem opierasz to przypuszczenie?
 Na tem, że nigdy nie kochałam, tak, jak i pan mnie...
 — O! co do mnie, nie zaręczaj, hrabino — zawołał książę — ja cię bardzo kochałem. Nie porównywaj mnie z sobą.
 — A czy szanujemy się o tyle, ekscelencjo, aby zawsze mówić prawdę?
 — Jakiej że chcesz prawdy?
 — Tej, że to nie miłość nas łączy.
 — A cóżby nas łączyło?
 — Interes.
 — Wstydź się, hrabino.
 — Wiesz książę, co chłop normandzki powiedział do syna swojego na szubienicy? „Jeżeli ci się nie podobała, to choć innych nie zniechęcaj do niej“. Brzydzisz się, Eminencjo, interesownością! Nie spodziewałam się...
 — Przypuśćmy, hrabino, że tak jest, w czemże ja mógłbym ci pomagać, lub pani mnie?.
 — Przedewszystkiem mam wielką ochotę wykłócić się z panem.
 — Słucham, hrabino.
 — Nie ufasz mi, książę, a zatem i nie szanujesz.
 — Ja! kiedyż to było?