Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/360

 — Czy go nie pojąłeś?
 — Zupełnie, nie potrzebujesz mówić. Chciałeś mego wywyższenia, będąc przekonana, że wtedy i ty staniesz u szczytu twych pragnień. Czy się mylę?
 — Nie mylisz się, Ekscelencjo, tego jedynie pragnęłam. Wierzaj mi tylko, że droga, jaką obrałam dla dopięcia celu, była mi bardzo przyjemną, rozkoszną...
 — Jesteś miłą i poczciwą kobietą, hrabino, można mówić z tobą o interesach. Otóż zgadłaś, jestem opanowany uczuciem tajemnem, niezwalczonem.
 — Poznałam to na balu Opery, mój książę.
 — Uczucie to nie będzie odwzajemnione nigdy! Bóg widzi, że takie jest moje przekonanie.
 — E! co to znaczy — powiedziała Joanna — kobieta zapomni czasem, że jest królową, a o ile wiem, to wart jesteś kardynała Mazariniego.
 — Mazarini był piękny bardzo — rzekł, śmiejąc się, de Rohan.
 — I doskonałym pierwszym ministerm — odparła Joanna poważnie.
 — Hrabino, przy tobie, ani myśleć ani mówić nie potrzeba. Myślisz i mówisz za swoich przyjaciół. Tak, pragnę zostać ministerm. Wszystko przemawia za mną: urodzenie, znajomość spraw publicznych, przychylność dworów obcych i sympatje ludu francuskiego.
 — Wszystko — rzekła Joanna — oprócz jednej, jedynej rzeczy...
 — Wyjąwszy jednę sympatję, chcecz powiedzieć.
 — Tak, ze strony królowej, i to jest prawdziwa przeszkoda. Co lubi królowa, to i król wreszcie pokocha; co jej jest nienawistne, o tem i on słyszeć nie zechce.
 — A ona mnie nienawidzi?
 — A więc, ekscelencjo, królowa niebardzo cię lubi.
 — Zatem jestem zgubiony! i naszyjnik nie pomoże.
 — Otóż co do tego, mylisz się, książę.
 — A naszyjnik już kupiony!
 — Tem lepiej, królowa dowie się, że pan ją kocha...
 — O! hrabino.
 — Wszak postanowiliśmy nazywać rzeczy po imieniu.
 — Prawda. Więc nie tracisz nadziei, że zostanę pierwszym ministerm?
 — Pewna jestem nawet.