Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/363

 — Kto to mówił?...
 — Ten oto woźny pałacowy.
 — Przyjmuję hrabinę de la Motte-Valois — rzekła królowa i poszła dalej. Zwróciła się jeszcze do woźnego:
 — Zaprowadzisz ją do gabinetu kąpielowego.
 Joanna, której woźny powtórzył co królowa mówiła, sięgnęła do woreczka, lecz woźny wstrzymał ją uśmiechem.
 — Pani hrabino — rzekł — chciej pamiętać, aby w inny sposób mnie wynagrodzić.
 Joanna schowała pieniądze.
 — Masz słuszność, mój przyjacielu, dziękuję ci...
 — Dlaczego — pomyślała — nie miałabym zaprotegować woźnego, który mi usłużył, skoro przecie robię to samo dla kardynała.
 Marja Antonina przyjęła Joannę chłodno: żałowała może, że tak łatwo udzieliła posłuchania.
 — Królowa przypuszcza — myślała przyjaciółka pana de Rohan, — że przychodzę żebrać... Jak się odezwę, z pewnością się rozchmurzy... lub każe mnie za drzwi wyrzucić.
 — Nie miałam jeszcze sposobności mówić z królem o pani — rzekła królowa.
 — O!... Wasza Królewska Mość była aż nadto dobrą dla mnie, nie pragnę nic więcej... Przychodzę...
 — Z czem pani przychodzisz? — przerwała królowa. — Nie prosiłaś o przyjęcie... Coś ważnego zatem skłoniło cię do przybycia?...
 — Ważnego i to nadzwyczaj... lecz mnie to nie dotyczy...
 — Może mnie?... Mów więc, hrabino, słucham.
 Królowa zaprowadziła Joannę do łazienki, gdzie na nią oczekiwały pokojowe.
 Hrabina, widząc się w tak licznem otoczeniu, nie rozpoczynała rozmowy.
 Marja Antonina po rozebraniu się weszła do wanny i odprawiła służbę.
 — Pani!... — rzekła Joanna — nie wiem, czy się ośmielę...
 — Dlaczego?... Lecz domyślam się...
 — Mówiłam już dawniej Waszej Królewskiej Mości, że kardynał de Rohan jest bardzo dobry dla mnie.
 Królowa ściągnęła brwi z widocznem niezadowoleniem.
 — Wiem o tem — powiedziała.