Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/366

 kardynał miał na myśli dewotki, gdy tak gorąco mówił o cnotach Waszej Królewskiej Mości, lecz wtedy pięknych rąk nie wznosił w górę, trzymał je na sercu.
 Królowa poruszyła głowę, śmiejąc się wymuszenie.
 — O! — pomyślała Joanna — czyżby mi łatwiej poszło niż przypuszczałam? Czyż gniew królowej zazdrość oznacza?..
 Marja Antonina przybrała znów zwykły wyraz wyniosły i obojętny.
 — Mów dalej, hrabino — rzekła.
 — Wasza Królewska Mość odbiera mi odwagę; ta skromność, odpychająca uwielbienie...
 — Uwielbienie kardynała? O! tak.
 — Dlaczego? Najjaśniejsza Pani.
 — Bo wydaje mi się ono bardzo podejrzane, hrabino.
 — Nie wypada mi — odparła Joanna z szacunkiem — bronić tego, który miał nieszczęście popaść w niełaskę Waszej Królewskiej Mości i nie wątpię na chwilę, że jest winnym.
 — Pan de Rohan obraził mnie. Jestem królową i chrześcijanką, zatem przebaczam urazy...
 Wyrzekła te słowa z majestatyczną dobrocią, sobie właściwą.
 Joanna zamilkła.
 — Nie masz nic więcej do powiedzenia?
 — Nie śmiem przeczyć królowej.
 — Więc inne masz zdanie o kardynale?
 — Zupełnie inne, Najjaśniejsza Pani.
 — Nie mówiłabyś tak, gdybyś wiedziała, czem książę Ludwik przeciw mnie zawinił.
 — Wiem tylko, co uczynił, aby usłużyć Waszej Królewskiej Mości.
 — Grzecznością, komplementem! — ciągnęła królowa. — Jesteś, jak widzę, szczerą przyjaciółką pana de Rohan; nie chcę już mówić o nim z tobą...
 I królowa roześmiała się serdecznie.
 — Pani — zaczęła Joanna — wolałam gniew Waszej Królewskiej Mości, niż śmiech obecny. Uczucie kardynała jest pełne szacunku i, gdyby widział, jak je wyśmiewają, umarłby z rozpaczy.
 — O! ho! to się bardzo zmienił!
 — Wasza Królewska Mość raczyła wspominać przed