Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/368

Z temi słowy wybiegł z pokoju, a w godzinę dowiedziałam się, że kupił naszyjnik.
 — Za półtora miljona?
 — Za miljon sześć kroć sto tysięcy.
 — W jakim celu go nabył?
 — Ponieważ nie mógł należeć do królowej, nie chciał, aby należał do innej kobiety.
 — Pewna jesteś, że to nie dla jednej z licznych kochanek pan de Rohan kupił naszyjnik?
 — Wolałby go zniszczyć, niż widzieć go błyszczący nie na szyi królowej.
 Marja Antonina wpadła w zadumę, a na szlachetnem obliczu odbiły się najtajniejsze myśli.
 — Pan de Rohan postąpił zacnie i delikatnie — wyrzekła.
 Joanna połykała wyrazy.
 — Podziękuj, hrabino, panu de Rohan.
 — Uczynię to z radością.
 — Dodaj pani, że wierzę teraz w przychylność jego i jako kobieta uczciwa, przyjmuję wszystko od przyjaciela z warunkiem odwzajemnienia. Nie przyjmuję daru od pana de Rohan....
 — Jakto? Najjaśniejsza Pani...
 — Lecz pożyczkę... Pan de Rohan dał pieniądze, czy użył kredytu swego dla zrobienia mi przyjemności. Zwrócę mu to. Bochner żądał zaliczki z pewnością?
 — Tak, pani.
 — Ile? dwieście tysięcy liwrów?
 — Dwieście pięćdziesiąt tysięcy.
 — Jest to moja kwartalna pensja, przeznaczona przez króla...
 Przysłano mi ją dziś rano.
 Królowa zadzwoniła gwałtownie; pokojowe nadbiegły, owinęły ją w cienkie batysty, a następnie ubrały.
 Pozostawszy sama z Joanną w swoim pokoju, rzekła do niej:
 — Otwórz, proszę, tę szufladkę.
 — Czy jest pugilares?
 — Jest, Najjaśniejsza Pani.
 — Zawiera on dwieście pięćdziesiąt tysięcy liwrów. Przelicz, proszę cię.
 Joanna przeliczyła.