Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/370

VI

PUGILARES KRÓLOWEJ

 Cały ciężar pieniędzy, wiezionych przez Joannę de Valois z Wersalu, dał się najbardziej uczuć jej koniom. Musiały one pędzić jak na wyścigach, a były to tylko nędzne szkapy, najęte wraz z karetą. Stangret, podniecony przez hrabinę obietnicą sutego datku nie żałował bata i lecieli jak wiatrem pędzeni. Kardynał nie wyszedł jeszcze z domu, gdy pani de la Motte zajechała przed pałac. Kazała się oznajmić z większą ostentacją, niż u królowej nawet.
 — Powracasz pani z Wersalu? zapytał.
 — Tak, Eminencjo.
 Kardynał chciał wzrokiem przeniknąć Joannę; widziała ona smutek, niepewność jego, nic jej jednak me wzruszyło, milczała.
 — Jakież nowiny? — dodał.
 — Co chcesz wiedzieć, Eminencjo?
 — A! hrabino, mówisz to w sposób...
 — Zasmucający, nieprawdaż?
 — Zabijający.
 — Chciałbyś pan, abym się widziała z królową?
 — Tak.
 — Widziałam ją.
 — Żądałeś, abym mówiła o panu z królową, która nie lubi nawet słyszeć imienia pańskiego?
 — Widzę, że trzeba się wyrzec tej nadziei...
 — O nie, mówiłyśmy z królową o kardynale de Rohan.
 — To jest pani byłaś łaskawą wstawić się za mną? — Rzeczywiście.