Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/371

 — Jej Królewska Mość... raczyła słuchać?
 — Zaraz to panu wyjaśnię.
 — Nie mów nic, hrabino, domyślam się, że Najjaśniejsza Pani okazała wstręt niepokonany.
 — No, nie tak znów straszny...
 — Wspomniałam o naszyjniku.
 — Ośmieliłaś się pani dać do zrozumienia...
 — Że kupiony dla niej?... tak.
 — O! hrabino, jesteś niezrównana!
 — Królowa słuchała cierpliwie?
 — Ależ tak.
 — Powiedziałaś zatem, że jej ofiaruję te djamenty?
 — Odmówiła stanowczo.
 — Jestem zgubiony!
 — Odrzuciła podarunek, lecz pożyczka...
 — Pożyczka!... Potrafiłaś więc tak delikatnie rzecz te obrócić?
 — Tak delikatnie, że przyjęła.
 — Ja pożyczam królowej, ja!... Hrabino, czy to możebne?
 — To większe ma znaczenie, niż podarunek, nieprawdaż?
 — Ależ tysiąc razy większe!
 — Myślałam tak samo. Dosyć, że Najjaśniejsza Pani zgadza się.
 Kardynał wstał, poczem znów usiadł, przysunął się do Joanny i, biorąc jej ręce:
 — Nie zwódź mnie — rzekł — pomyśl, że jednem słowem możesz mnie uczynić najnędzniejszym z ludzi.
 — Nie igra się z namiętnością, Eminencjo, tembardziej, jeżeli nią opanowany jest człowiek na pańskim stanowisku.
 — To prawda. Zatem wszystko, co mi powiedziałaś.
 — Jest najświętszą prawdą.
 — Więc tajemnica łączy mnie z królową?
 — Tajemnica... śmiertelna.
 Kardynał podbiegł do Joanny i uścisnął ją serdecznie za ręce.
 — Lubię taki przyjacielski uścisk — rzekła hrabina.
 — Jestem szczęśliwy! aniele mój opiekuńczy.
 — Nie przesadzaj, Eminencjo.
 — Tak. radość, wdzięczność moja...