Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/373

jest na to. Gdy jej powiedziałam, że dałeś pan już dwieście tysięcy liwrów...
 — Powiedziałaś jej?
 — Pocóż miałam o tem zamilczeć?
 — To mogło ją zniechęcić.
 — Właśnie, że to był powód do przyjęcia. „Nic darmo“ — to godło królowej.
 — O, mój Boże!
 Joanna powoli, spokojnie, wyjęła pugilares z kieszeni.
 — Co to jest? — zapytał de Rohan.
 — Pugilares, w którym są bilety bankowe na dwakroć pięćdziesiąt tysięcy liwrów.
 — Naprawdę?
 — Królowa przysyła je panu wraz z podziękowaniem.
 — O! czyż podobna?
 — Sama rachowałam.
 — Nie o to mi chodzi.
 — Co się pan tak przypatrujesz?
 — Patrzę na pugilares; nie widziałem go u pani.
 — Podoba się panu? nie jest przecie ani kosztowny ani ładny.
 — Nie wiem dlaczego, lecz mi się podoba niezmiernie.
 — Ma pan dobry gust.
 — Mówisz tak, bo żartujesz ze mnie.
 — Wcale nie, mówię, że ma pan gust taki sam, jak królowa.
 — Więc ten pugilares?...
 — Należał do królowej, Eminencjo.
 — Czy bardzo ci o niego idzie?
 — O! bardzo.
 Pan de Rohan westchnął.
 — Pojmuję — powiedział.
 — Jednak, jeżeli panu sprawia przyjemność — rzekła hrabina z uśmiechem.
 — Bezwątpienia, lecz nie chciałbym pani pozbawiać...
 — Weź go pan.
 — Hrabino! — zawołał kardynał, uniesiony radością — jesteś przyjaciółką najcenniejszą, najrozumniejszą i najdomyślniejszą.
 — Tak, tak.
 — Niech to zostanie między nami.
 — Na wieki! jak to zwykle się mówi...