Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/374

 — Nie jestem ja tak doskonałą, jak pan sobie wyobraża, mam jedną tylko zaletę...
 — Jaką?
 — Tę, że interesa pańskie przeprowadziłam szczęśliwie.
 — Mogę się pochwalić, że ja także myślałem o tobie, i gdy byłaś w Wersalu, pracowałem dla ciebie także.
 Joanna spojrzała na kardynała zdziwiona.
 — Nic wielkiego, moja droga — rzekł. — Bankier mój zapropnował mi kupno akcji, na przedsiębiorstwo osuszenia jakichś błot. Widziałem, że to korzystne i przyjąłem.
 — Bardzo dobrze pan zrobił!
 — Przekonasz się, że jesteś u mnie najpierwszą, gdy idzie o pamięć.
 — Choćby drugą, to i tak nad moje zasługi.
 — Wziąłem dwieście akcji, z których czwartą część dla ciebie.
 — O! Eminencjo!
 — Posłuchaj dalej. We dwie godziny bankier mój powrócił. Wieść, że ja wziąłem taką masę akcji, podniosła ich wartość sto na sto, dostałem zatem sto tysięcy liwrów.
 — A to śliczny interes!
 — Oto twoja część, kochana hrabino, chciałem mówić, droga przyjaciółko.
 Wyjął z pugilaresu królowej dwadzieścia pięć tysięcy liwrów i wsunął w rękę Joannie.
 — Słusznie, Eminencjo, ręką rękę myje. To mi pochlebia najwięcej, że myślałeś o mnie.
 — Zawsze tak będzie — odrzekł kardynał, całując ją w rękę.
 — Z mojej strony tak samo.
 — Do widzenia w Wersalu.
 Pożegnała kardynała, zostawiwszy mu wykaz terminów, w których królowa obowiązała się płacić.
 Pierwszy przypadał za miesiąc, na sumę pięćkroć sto tysięcy.