Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/381

 — Zgadłam zatem, czy to sekret i powodu gorączki?
 — Tak.
 — Z powoda gorączki pana de Charny?
 — Tak.
 — I przychodzisz, aby mi powiedzieć o tem?
 — Ma się rozumieć!
 — Mówże prędko! Wiesz, że jestem ciekawą. No, zaczynaj od początku.
 — Otóż, proszę pani...
 — Czekam doktorze.
 — Nie, to ja czekam.
 — Na co?
 — Żeby mnie Wasza Królewska Mość pytała. Opowiadam fatalnie, lecz zapytywany, mówię jak z książki.
 — Zaczynam tedy. Co jest panu de Charny?
 — Nie tak, to zły początek. Zapytaj, Najjaśniejsza Pani, dlaczego zabrałem pana de Charny do jednego z dwóch moich pokoików ciasnych, zamiast zostawić go w galerii lub w mieszkaniu oficerów straży królewskiej?
 — Dobrze, pytam oto, bo rzeczywiście to dziwne.
 — Nie chciałem pozostawić pana de Charny ani w galerii, ani w owem mieszkaniu, dlatego, że choroba pana de Charny nie jest zwyczajną.
 — Co mówisz, doktorze?
 — Pan de Charny w gorączce gada od rzeczy, jak szalony.
 — O mój Boże! — zawołała królowa, składając ręce.
 — W dodatku — ciągnął Louis, przysuwając się do królowej — biedny chłopiec wygaduje historje niestosowne wcale dla uszu panów ze straży królewskiej, lub kogokolwiek bądź innego.
 — Doktorze!
 — Nie trzeba było wypytywać, kiedy pani nie chciała, abym odpowiadał.
 — Mów mów, kochany doktorze — rzekła królowa, biorąc, za rękę zacnego człowieka.
 — Otóż ten młody człowiek jest ateuszem i bluźni w gorączce...
 — To być nie może, przeciwnie, on taki religijny.
 — Może tylko egzaltowany?
 — Tak, to najpewniej.
 Królowa przybrała maskę obojętności i zimnej krwi,