Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/395

 — Chcesz mi powiedzieć, że hrabia?... — nalegała królowa.
 — Czy pani rozkazuje mówić?
 — Naturalnie, pragnę tego.
 — A zatem, hrabia jest zakochany szalenie; oto u chciałem powiedzieć: Wasza Królewska Mość kazała usłuchałem.
 Królowa wzruszyła ramionami, co miało znaczyć: — „A to śliczna historja!“.
 — Pani sądzi, że można wyzdrowieć z tego, jak z rany? podjął doktór.
 — O nie, złe się zakorzenia i z chwilowego obłędu pan de Charny wpadnie w monomanii śmiertelną. A wtedy...
 — A wtedy co doktorze?
 — Zgubi pani młodzieńca.
 — Naprawdę, doktorze, dziwnie się wyrażasz. Ja zgubię tego młodzieńca! Cóżem ja winna, że mu się w głowie pomieszało?
 — Naturalnie, że pani.
 — Obrażasz mnie, doktorze.
 — Jeżeli pani nie jest przyczyną w tej chwili — ciągnął doktór nieustraszony — będziesz nią później.
 — Poradź więc, co mam czynić, przecież to twoja powinność — rzekła królowa, ułagodzona trochę.
 — To znaczy, że mam przepisać lekarstwo?
 — Jak ci się podoba.
 — Oto jest. Trzeba leczyć młodego balsamem lub żelazem, niech kobieta, której imię powtarza bezustannie zabije go lub uzdrowi.
 — Wpadasz w ostateczności, kochany doktorze — przerwała królowa niecierpliwie. — Zabić... uzdrowić, wielkie słowa, zaiste! Czyż można zabić mężczyznę oziębłością?
 Czy podobna uleczyć biednego szaleńca jednym uśmiechem?
 — O! jeżeli i pani jeszcze nie dowierza — rzekł doktór — nie mam tu co robić więcej, tylko pożegnać winienem Waszą Królewską Mość.
 — Czyż to o mnie chodzi właściwie?
 — Nic nie wiem i nie chcę wiedzieć, powtarzam tylko, że pan de Charny jest szaleńcem z odbłyskami rozumu i że to może go uczynić warjatem i zabić, a osoba