Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/418

śnie ten procent otrzymują dostarczyciele złota. Po przetopieniu monety starej, bijąc nową z grzywny, wartującej obecnie trzydzieści luidorów, będziemy ich mieli trzydzieści dwa.
 — Dobrodziejstwo chwili obecnej i dobrodziejstwo w przyszłości! — zawołała królowa. — Pyszna myśl!
 — Tak sądzę i rad jestem nieskończenie, iż zyskała przyzwolenie Waszej Królewskiej Mości.
 — Miej pan zawsze takie pomysły, a z pewnością spłacisz wszystkie nasze długi.
 — Pozwól, Najjaśniejsza Pani, zapytać — przerwał minister — czego życzysz sobie ode mnie?
 — Czy możnaby, panie ministrze, dostać niezwłocznie...
 — Jak wysoką sumę?
 — O! bardzo wysoką!
 Colonne uśmiechnął się zachęcająco.
 — Pięćset tysięcy liwrów — rzekła królowa.
 — A! Najjaśniejsza Pani, zląkłem się, myślałem, że chodzi o prawdziwie wielką sumę.
 — Zatem pan może?...
 — Naturalnie.
 — Bez wiedzy króla...
 — O! Najjaśniejsza Pani, to niepodobieństwo, co miesiąc przedstawiam rachunki królowi; wprawdzie niema zdarzenia, aby je kiedy sprawdzał... i to mi zaszczyt czyni.
 — Kiedyż mogę otrzymać...
 — Na który dzień Wasza Królewska Mość potrzebuje?
 — Piątego przyszłego miesiąca dopiero.
 — Obliczenie kasy zrobimy drugiego; trzeciego Najjaśniejsza Pani otrzyma pieniądze.
 — Dziękuję, panie de Colonne.
 — Najszczęśliwszym się czuję, gdy mogę być użytecznym Waszej Królewskiej Mości. Błagam pokornie o pozbycie się skrupułów, gdy chodzi o moją kasę. Pochlebia to miłości własnej jej głównego kontrolera skarbu.
 Podniósł się i ukłonił z szacunkiem; królowa podała mu rękę do ucałowania.
 — Słówko jeszcze — rzekła.
 — Słucham, Najjaśniejsza Pani.
 — Mam wyrzuty sumienia, z powodu tych pieniędzy.
 — Wyrzuty sumienia...
 — Tak, biorę je dla dogodzenia fantazji.